tag:blogger.com,1999:blog-41951963759017275472024-03-05T11:46:59.702+02:00Ουτοπία με πνοήΑπίστευτο.... Ο ουρανός γυρνάει, η νύχτα βολτάρει, το μυαλό πεθαίνει... και τα μάτια κλείστηκαν στο ψυχιατρείο... Και όλα αυτά .. Επειδή επαναστάτησε ο ήλιος και τόλμησε να πει τη παροιμιώδης: "Καλημέρα σας! Αισθάνομαι πως υπάρχει κάτι στραβό με την ιστορία σας"Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.comBlogger30125tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-53935394868049335662011-06-18T10:33:00.000+03:002011-06-18T10:34:44.944+03:00Ο Ερχομός<span style="font-weight:bold;font-size:180%;" ><a href="http://prosopofobia.wordpress.com/">http://prosopofobia.wordpress.com/</a></span>Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-64732257511453669712010-12-15T11:43:00.003+02:002010-12-15T11:52:09.724+02:00Άγνωστος αίσθησιςΣε μία ιδέα ανθρώπων που καταλαβαίνουν, ξεύρουν να αποδίδουν, να επαίρονται και να πιστεύουν, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν εκατάλαβα ποτέ. Ούτε και τώρα, και όσες μέρες έχουν περάσει από τότε πάντα η ίδια ανάπτυξη του ίδιου επιφωνήματος -ως λέει κι ο Βαλερύ για την ποίηση-. Και μέσα στο καιρό το ίδιο ποτάμι και ο ίδιος άνεμος κυρτός και θεοδαρμένος(πόσο ειρωνικό κι ατέρμονο) να στέκει αναίσθητος κι απάνθρωπος... Να σχίζει τα κύματα, να αποκαλείται Μεσσίας. Να πλέκει στα ξανθά μαλλιά του τις οπτασίες του αύριο και να χειροκροτούν οι πέτρες και τα σύννεφα. Και οι άνθρωποι να κλαίνε από χαρά και να επεφημούν με πάθος... Μα εγώ δεν εκατάλαβα τίποτα. Μόνον αισθάνομαι. Ακούω τη πνοή μου κάθε που πάει να βγει και όλο που κρύβεται στα μέσα. Μόνο ζωη. Καμία γνώση.<br /><br /><object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/1qf2lnp9sco?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/1qf2lnp9sco?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object>Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-2196828442911762162010-11-20T23:11:00.004+02:002010-11-21T14:12:17.137+02:00Παιδὸς ἡ βασιληίηΚάποτε διάβασα πως το να είσαι Ελληνικός σημαίνει με απλά λόγια τέσσερεις τρόπους συμπεριφοράς. Ένας από αυτούς είναι να αγαπάς τον Άνθρωπο. Και πως αλλιώς... αφού ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.<br /><br />Και αν ακόμα ο Οιδίποδας είναι τραγικό πρόσωπο, τα παιδιά του (και αδέλφια του) είναι ακόμη πιο τραγικά από εκείνων. Το ίδιο και στη σύγκρουση του Κρέοντα με την Αντιγόνη. Η πιο τολμηρή γυναίκα στη Θήβα γνωρίζει πως το τίμημα της ηθικής απέναντι στην απόλυτη εξουσία είναι το πιο βαρύ. Και επιλέγει όχι αυτόν τον ερασιθάνατο κόσμο, αλλά σε άλλη ζωή να κορυφώσει τον ερωτά της. Και ακουμπισμένος στο θρόνο του ο Οιδίποδας να χάνει το γιο του και τη γυναίκα του επειδή δε μπόρεσε να αρνηθεί την ψεύτικη κοσμική του εξουσία. Αυτός ο βασιλιάς είναι στο τέλος ο ίδιος που παρακαλούσε το θάνατο...<br /><br />Και εκεί μετά από το φοβερό σεισμό που έπεσε στο γιο και το πατέρα, ακούστηκε σα να σχίζεται ο ουρανός: "κλαίων φρενώσεις, ὢν φρενῶν αὐτὸς κενός". Το κλάμα θα σε αντρώσει γιέ μου. Να μάθεις να πονάς για το δίκαιο και τότε θα αποικοδομηθεί στα μάτια σου ο κόσμος, όταν βάλεις μυαλό γιέ μου. Και μετά τα βροντερά τούτα λόγια, σα τη πιο πικρή και ανεκδιήγητη αλήθεια, βγαίνουν οι γέροντες στη σκηνή και κράζουν το πιο ισχυρό σύνθημα: Ἔρως....<br /><br />Και μέσα στα χρόνια πολεμούμε με τέρατα ενδότερα και σπηλαιώδη να σταθούμε με περηφάνια μπροστά στα μικρά παιδία που θα φυτρώσει ο έρωτάς μας, να έχουμε να δύο λόγια να τους ψιθυρίσουμε: Να αγόρι μου, ένα παντελονάκι αέρινο σου δίδω για τη πρώτη ανάσα που θα σηκώσεις στο δέρμα της, να σεργιανάς στον ουρανό μεστός και πορφυροδαρμένος, να περπατάς στα λυχνάρια του χρόνου που αφήνουν με αίμα τα σημάδια τους στα ύψη. Και σε σένα κορούλα μου για τα κρυφά μαλλάκια σου όταν το φως από τον πιο ωραίο άνδρα τα γδύσει από την ασχήμια των ανθρώπων, με τις κλωστές από το χρόνο σου φτιαξα ένα κέντημα να θρέφει στα μαλλιά σου. Να τρέχεςι στα παλάτια της Ανατολής, στο σχίσμα από το δοξάρι να αρμενίζεις στους ήχους της ποίησης, να κρύβεις στα πόδια αου τον "ωκεανό και το άλογο" ώσπου όλα να γίνουν φως, Γυναίκα! Αυτά τα λίγα να έχω να πω πως μου άφησε η κάθοδός μου στο καιρό και για αυτά τα λίγα τόσα χρόνια το θάνατο κυνηγούσα και τώρα για αυτά τα λίγα Ο πιο Βαθύς Βαρδάρης βγαίνει απόξω μου, για να είναι τώρα δικά σας παιδιά μου. Δε θέλω να μισώ όλους εκείνους που κάποτε θα σβήσει το μετωπό τους από το χώμα. Μόνον αγαπώ αυτούς που μετ τις μάχες που θα ξενυχτάει ο Έρωτας αυτοί θα τον περιμένουν στον ύπνο τους. Οι πιο σκληροί Ενύπνιοι! Οι πιο τραγικοί Άνθρωποι. Εκεί στα τρεμάμενα μέλη τους το πρωί που η αυγή χαράζει να έρχεται από τα κανόνια ο Έρωτας και μετά....<br /><br />Μετά η Ζωή. <br /><br />Αυτή η κληρονομία που επιλέγω. Αυτή η κληρονομιά... Αυτή η θυσία στα γράμματα. Αυτό το άρωμα από το δέρμα. Αυτή η διδασκαλία. Όχι πια θάνατος στο Θάνατο....<br /><br /><br />ΥΓ: Και αυτή η Ζωή κάποια Κυριακή έγινε τραγούδι:<br /><br /><object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/7yzY3-UTj_c?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/7yzY3-UTj_c?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object>Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-37385110263802038862010-09-21T15:50:00.003+03:002010-09-21T16:16:04.497+03:00Λίγα τελευταία λόγια για αρχή...Αν θυμάμαι καλά αυτό το δημιούργημα είναι κάτι σαν ημερολόγιο. Ποτέ δε θα ήθελα να πετάξω το ημερολόγιο, το αγαπημένο μου. Ξέρω όμως πώς όλες αυτές οι αναμνήσεις είναι σπίθες στην αστροπελεκιά του χρόνου. Αγαπώ τις αναμνήσεις μου, τις φυλάγω προσεχτικά. Είναι ο,τι δε τόλμησα να γίνω και ο,τι πόθησα. Επειδή όμως τις περισσότερες φορές δεν συμφωνούν με αυτόν τον άνδρα που έχουν πλάσει είναι καιρός να κοιμηθούν σιωπηλά... Αλήθεια σας λέω, η δυναμική της αλλαγής έρχεται όταν καταδιώκεις να τη καταλάβεις. Δεν είναι ουτοπική η σκέψη της αλλαγής. Η σκέψη είναι αλλαγή, μεγάλη αλλαγή. <br /><br />Δε ξέρω αν πια αυτοπροσδιορίζομαι σαν: "ουτοπία με πνοή".... Μάλλον αυτό, όπως και όλα τα άλλα εδώ μέσα απηχούν μια παλιά φθαρμένη Ιδέα που δεν έβλεπε τίποτε άλλο πέρα από τη μύτη της. Πρέπει να παραδεχθώ πως ήμουν εγωιστής (όχι ότι τώρα δεν είμαι) αλλά έχω πια ερείσματα για να πιστεύω πως η αλήθεια είναι πολύ πιο βαθιά από όλο αυτό το εγωκεντρικό φτύσιμο. Πέρα όμως από αυτό, το αγαπώ. Και τούτο διότι πέρασα και γνώρισα και πόνεσα και έμαθα και αναγεννήθηκα. <br /><br />Έτσι είναι: γυρίζει σελίδα, σημαίνει ανοίγει μια άλλη! Δεν θα σταματήσω να γράφω. Η μισή μου ζωή είναι στις λέξεις. Όμως όχι εδώ και όχι έτσι. Όταν περάσουν οι υποχρεώσεις της Γ' Λυκείου είμαι σίγουρος πως θα επιστρέψει η Ιδέα αυτής της φωνής.<br /><br />Σας ευχαριστώ όλους όσους λυγίζατε τα γράμματα να ισιώσουν να δείξουν το δρόμο που σήμαινα. Σας ευχαριστώ όλους... Ο καθένας σας είμαι σίγουρος πως το ξέρει προσωπικά. Πέρα από την απροσωπιά και το γ' πρόσωπο με ακούγατε και σας άκουγα, με γνωρίζατε και σας γνώρισα και ας μην είπα ποτέ το όνομά μου. Αυτή ή ιδιαιτερότητα των Ιδεών. Και πάνω σε αυτή πατάω κάθε φορά που μιλάω για τον Πλάτωνα, τον Καβάφη, τον αγαπημένο Elton, κάποιον αγαπημένο φίλο που έχει πεθάνει πια, το παππού μου, τις αγάπες μου, το όραμά μου και είμαι βέβαιος πως μετά από χρόνια οι ενθυμήσεις του εαυτού μου πάνω σε αυτό θα πατούν να θυμούνται τα εγγόνια μου τι αγάπησα και τι μίσησα... Σας ευχαριστώ<br /><br />Και να κλείσω με αυτό το τραγούδι για ένα λουλούδι:<br /><br /><object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Zq3EZhT3G7U?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Zq3EZhT3G7U?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object>Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-34335034064902108242010-06-29T13:15:00.006+03:002010-06-29T13:25:35.307+03:00ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ"Απαγόρευση της θεατρικής παράστασης «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie<br /><br />Ο δήμαρχος της Ηλιούπολης Γιάννης Αναγνώστου απαγορεύει την παρουσίαση της παράστασης «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» στο δημοτικό θέατρο Ηλιούπολης, διότι, όπως ο ίδιος δήλωσε, θεωρεί την κίνηση αυτή «πολιτική κίνηση».<br /><br />Aντιπρόσωποι πολιτιστικού φορέα της Ηλιούπολης σε συνεργασία με το επίσημο πολιτιστικό κέντρο το δήμου ενδιαφέρθηκαν για το ανέβασμα της παράστασης στο δήμο Ηλιούπολης. Η παράσταση είχε προγραμματιστεί για τις 7 Ιουλίου 2010. Είχαν συμφωνηθεί όλα τα διαδικαστικά, είχαν οριστεί οι ημερομηνίες των τεχνικών προβών και διευθετούνταν τα επιμέρους τεχνικά ζητήματα.<br /><br />Ο πολιτιστικός φορέας του δήμου έδωσε διορία στο δήμαρχο και τον αντιδήμαρχο να αναθεωρήσουν τη θέση τους μέχρι την Κυριακή 28 Ιουνίου. Η θέση όμως του δημάρχου δεν έχει αλλάξει.<br /><br />Ακυρώνει προγραμματισμένη θεατρική παράσταση απαγορεύοντας την φιλοξενία της στο δημοτικό θέατρο. Απαγορεύει την παράσταση "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie", μία παράσταση της Μάνιας Παπαδημητρίου που παρουσιάστηκε όλο το χειμώνα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, μία παράσταση που πήρε δύο παρατάσεις και που θα συνεχίσει να παρουσιάζεται και για δεύτερη χρονιά."<br /><br /><br />Πηγή:<a href="http://smallbreaths.blogspot.com/2010/06/blog-post_29.html">http://smallbreaths.blogspot.com/2010/06/blog-post_29.html</a> <br /><br /><br /><br />Επειδή το θέμα της παράστασης θίγει συγκεκριμένες πολιτικές στάσεις μάλλον κάποιους ενοχλεί. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε να γίνεται κάτι τέτοιο και το πιο σημαντικό από όλα είναι η ενημέρωση.Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-66639853010486884772010-06-27T23:26:00.003+03:002010-06-27T23:37:52.241+03:00Ελπίζω<div style="text-align: center;">Κάθισε χάμου να κοιτά το πέλαγος<br />Στάθηκε σιωπηλός να πειστεί.<br />Δάκρυσε ήδη. Μόνος.<br />Παρατηρεί ποιός έρχεται από μακριά<br />...............<br /><br /><br /><br /><br /><br />Δυο γλαρόπουλα ξανθά<br />κι άλλα κι άλλα!<br />κι αυτός πετάει, υψώνεται, ζωντανεύει!<br />απλώνει κι ορθώνεται.<br />Ζει, το ακούσατε όλοι;<br />Ζει!<br />Και κοιτά απ τους αψηλούς αέρηδες το κόσμο<br />τον ήλιο να στάζει δάκρυ αληθινό.<br />Επιτέλους. Είναι ελεύθερος! Είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!<br /><br />Τώρα κοιτάζει τον ουρανό να ελπίζει...<br />Από αύριο, από αύριο άνθρωποι<br />θα αναστηθεί στην αιωνιότητα...</div>Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-31145313934542717552010-06-21T14:50:00.002+03:002010-06-21T15:13:17.886+03:00ΑΥΤΟΣ ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!Και ύστερα πέρασαν τόσοι μήνες, χαμένοι μέσα στην απουσία. Ξέρω πως ίσως να ξεχάστηκα και να ξέχασα μέσα σε μήνες σιωπής. Το θέμα για μένα ήταν πως έπρεπε να "παλέψω με το τέρας" και ήξερα πως αυτή η σύγκρουση δε θα σταμάταγε ποτέ αφού ξεκίνησε. Έπρεπε να βγουν μέσα από τη φωλιά τους θεμελιώδη στοιχεία. Αισθάνομαι πως είδα τον εαυτό μου και τους άλλους. Φάνηκε μπροστά μου το δικό μου Alter ego, η θεία αναζήτηση της ύπαρξης και χιλιάδες συναισθήματα. Αισθάνομαι σα να είναι απόκομμα από ταινία σε παλιό κινηματογράφο όλα αυτά και καταβάθως κρυφογελάω γιατί δεν θα ξαναέρθει μέρα χωρίς μια μελαγχολία. Και δε θα υπάρξει μελαγχολία που να μην βγάλει μια μεγάλη αγάπη από μέσα της. Έχει διαφορά το μοιρολόι από τον αγώνα. Δεν αφορά τους ανθρώπους να κλαψουρίζουν για τα βάσανά τους μα να δίδουν τον εαυτό τους για το όραμά τους. Το οποίο κατάλαβα πως είναι κοινό. Όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους την ιδέα της αγάπης και της δικαιοσύνης και για αυτό πρέπει να βρουν το δρόμο να πορευθούν προς την αποθέωση του πνεύματός τους. Να μην ξεχνάτε πως έχουμε να χτίσουμε ένα μεγάλο σπίτι να φυλάει μέσα του όλες τις μυρωδιές κι όλα τα φαντάσματα των περασμένων χρόνων. Έχουμε να να θυμόμαστε κάθε αρχαίο και κάθε νέο. Αυτό το σπίτι είναι τούτη δω η γη. Και δεν είναι μόνων ἀνδρῶν ἐπιφανῶν τάφος, είναι τάφος για όλους μα όλους του ανθρώπους που αναπνέουν τον ίδιο αέρα και τραγουδούν "But I feel I'm growing older" και ο,τι άλλο επιθυμεί η παγκόσμια παρουσία τους. Πρέπει να αναστήσουμε τον οικουμενικό άνθρωπο. Κατοικεί μέσα μας, ας ψάξει ο καθένας για αυτόν. <br /><br />Συγχωρέστε με αν είναι κάπως μπερδεμένες οι σκέψεις μου:)<br /><br />Μου θύμισε κάτι μια αγαπημένη φίλη. Ας το μοιραστούμε....<br /><br /><object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/8BGwEulYs8c&hl=el_GR&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/8BGwEulYs8c&hl=el_GR&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object>Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-21198631358553114432010-04-22T15:21:00.003+03:002010-04-22T15:43:49.137+03:00Βρίσκω ξανάΚράτα γερά αγάπη βαθιά και ψέλνε αυτούς εδώ τους στίχους τις βραδινές εκείνες ώρες της φωτιάς.<br /><br /><span style="font-style:italic;"><blockquote>Tόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα<br />όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε<br />πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους,<br />μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη<br />και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους<br />για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα.</blockquote></span><br /><br />Να θυμάσαι πως η νίκη ανήκει στους αθάνατους και όλοι αυτοί που πέθαναν δεν ήταν τίποτε άλλο από θνητοί....Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-64642942543790847292010-04-13T22:17:00.002+03:002010-04-13T23:05:16.297+03:00εν αρχή ην ο δάσκαλοςΕίναι σαν να υπάρχουν κάποιοι φυλακισμένοι σε μια σπηλιά. Εκεί κατοικούσαν και ακριβώς επειδή είχαν ονομάσει εκείνο το μέρος "αιώνια κατοικία" για αυτού είχαν την αίσθηση πως αυτό το ολοκλήρωμα από πέτρες που έβλεπαν είναι ο κόσμος τους. Ώσπου η όραση της φύση και η τύφλωση της παλιάς (ψευδ)αίσθησης με μια νέα αλήθεια ήρθε να ολοκληρώσει το κύκλο για μια νέα στροφή. Αυτή είναι (όπως προσπάθησα να περιγράψω, αν ατυχώ στη περιγραφή συγχωρέστε με) η παραβολή του σπηλαίου που έγραψε ο Πλάτων.<br /><br />Αυτή είναι για μένα όχι μόνο μια απλή αποστολή ενός φιλοσόφου που φτάνει στα ανώτατα πνευματικά του επίπεδα, αλλά είναι ο ορισμός της Διδαχής! Ο πρώτος δάσκαλος λοιπόν για τους ανθρώπους είναι η φύση. Και αυτή δίνει τα πρώτα ερεθίσματα καθώς και ορίζει τα ένστικτα. Έτσι κι εγώ έχω το λογικό δικαίωμα να χρησιμοποιώ αυτό το "εγώ" όχι σαν αφηρημένη έννοια αλλά ως εργαλείο να σας μεταφέρω την ύπαρξή μου ορισμένη. <br /><br />Και έρχονται κάποιοι άνθρωποι σφετερίζοντας τον τίτλο του δασκάλου να σταθούν μπροστά από μάτια ξέροντας τι πρέπει να πουν, φορώντας σφιχτά ρολόι και περιμένοντας το ευλογημένο το κουδούνι να χτυπήσει -όχι εξ' αιτίας κάπου άλλου λόγου- αλλά για να γεμίσουν το βιβλίο ύλης. Να θυμίζουν πως κι εκείνοι έκαναν το καθήκον, οι φυτουργοί του κήπου της γνώσης! Γελαστήκατε.... Αν όλο τούτο λέγεται αγωγή των παιδιών και αν έτσι ορίζεται ο "παιδαγωγός"...<br /><br />Κι όμως σε αυτόν το πύργο που θεριεύει μπροστά μας και φαντάζει στοιχειωμένος ζουν αληθινά θαύματα. Ζουν άνθρωποι με αγάπη, με εντιμότητα,με ηθική. Όσο κι αν με κάνουν να νομίζω πως αυτές οι λέξεις είναι παρωχημένες, κλισέ ηθικοπλασίας, ξεφτισμένα σκουπίδια για πατριδο- και πάσης φύσης -καπήλους δεν θα τους ακούω. Η εντιμότητα δεν έχει χαθεί. Εννυπάρχει μέσα στις καρδιές μας, όπως η ίδια η αλήθεια. Και τούτο διότι πριν σε μας έρθει η σάρκα έχει κατοίκηση αυτή... Αναπνέουν άνθρωποι που από τη μεγάλη αγάπη για το γένος των ανθρώπους αφιερώνουν τον βίο τους να διδάσκουν. Αυτοί δεν είναι κάπου αλλού... Εδώ βρίσκονται αλλά η απεραντοσύνης τους δεν τους επιτρέπει να βγουν σε γυαλιά και καρφιά να γίνουν "θύμα και ψώνιο"... Αν ψάξει ο καθένας θα βρει τέτοια παραδείγματα. Και είναι βέβαιο πως αυτοί οι δάσκαλοι μας "αλλάζουν το βλέμμα βοδιού και μας κάνουν πρόσωπο που λάμπει". Αυτοί είναι που θα γεννήσουν μικρούς δασκάλους με προοπτικές σαν κι των ίδιων. Αυτοί είναι που θα μας μάθουν το πολιτισμό για να αντιταχθούν στη μανα-δασκάλα μας τη φύση. Ναι, ο δάσκαλος είναι πολυπλοκότερος από τη φύση. Αυτός δημιουργεί πολιτισμό, τέχνη, επανάσταση, ελπίδα... Τέτοιους δασκάλους έχουμε ανάγκη και μόνο ο θάσκαλος θα μας βγάλει απ' το τέλμα... Διότι μια μικρή αναγέννηση δεν είναι ποτέ πιο αργά για να γίνει.<br /><br />Ευχαριστώ από τη καρδιά μου όλους αυτούς που με δίδαξαν, ξέροντας ότι με ευεργέτησαν η όχι. Αυτοί είμαι το "εγώ" που εγώ ξεστομώ. Και αν τούτο το εγώ διαφοροποιήθηκε και έθεσε προσωπική τροχιά, τότε η κινητήρια δύναμη δεν ήταν ο εαυτός του, αλλά αυτοί! :)<br /><br /><br />Υγ:Αυτή τη μεγαλειώδης φράση στον τίτλο την είχε γράψει ο Λιαντίνης σε ένα βιβλίο του. Νομίζω ονομαζόταν "ελληνικά" ...Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-5896740704218499942010-03-30T19:33:00.003+03:002010-03-30T19:44:59.395+03:00ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣΚαι κάθομαι και θυμάμαι αυτά που ξέρασε η ψυχή μου..... "σε φωνήεντα και σύμφωνα"<br /><br />Σσσσ άκου:<br /><br />Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί<br />αόρατος θίασος να περνά<br />με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—<br />την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου<br />που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου<br />που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.<br />Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,<br />αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.<br />Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν<br />ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·<br />μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.<br />Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,<br />σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,<br />πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,<br />κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι<br />με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,<br />ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,<br />τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,<br />κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.<br /><br />Χαιρετώ λοιπόν.... <br /><br />Τέλος εποχής και αρχή μιας άλλης...<br /><br />ΥΓ: Όλα αυτά που σου έγραψα με έκαναν να επιστρέψω στη στέγη που αγαπούσα, να θυμηθώ. Ευχαριστώ :)Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-6555408963807390642010-01-27T21:31:00.000+02:002010-01-27T21:32:45.459+02:00We and I need a change :)<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/iCnvd5_Q7gQ&hl=en_US&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/iCnvd5_Q7gQ&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-22861999302381158102010-01-07T20:34:00.008+02:002010-01-07T20:59:12.055+02:00Ο χρόνος μιας ζωής<meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 11"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 11"><link style="color: rgb(192, 192, 192);" rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cdfbn%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C14%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:595.3pt 841.9pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:35.4pt; mso-footer-margin:35.4pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><u>Ενεστώτας</u><o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="color: rgb(192, 192, 192);">αγαπώ<o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="color: rgb(192, 192, 192);">αγαπάς<o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="color: rgb(192, 192, 192);">αγαπά / αγαπάει<o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="color: rgb(192, 192, 192);">αγαπούμε / αγαπάμε<o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="color: rgb(192, 192, 192);">αγαπάτε<o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="color: rgb(192, 192, 192);">αγαπούν / αγαπάν(ε)<o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="color: rgb(192, 192, 192);"><o:p> </o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"> <meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"> <u><!--[if gte mso 9]><xml> <u1:worddocument> <u1:view>Normal<u1:zoom>0<u1:punctuationkerning/> <u1:validateagainstschemas/> <u1:saveifxmlinvalid>false<u1:ignoremixedcontent>false<u1:alwaysshowplaceholdertext>false<u1:compatibility> <u1:breakwrappedtables/> <u1:snaptogridincell/> <u1:wraptextwithpunct/> <u1:useasianbreakrules/> <u1:dontgrowautofit/> <u1:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</u1:browserlevel> </u1:compatibility> </u1:alwaysshowplaceholdertext> </u1:ignoremixedcontent> </u1:saveifxmlinvalid> </u1:zoom> </u1:view> </u1:worddocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <u2:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </u2:latentstyles> </xml><![endif]-->
<br /></u></p><p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><u>Παρατατικός</u><o:p></o:p></p> <u3:p style="color: rgb(192, 192, 192);"></u3:p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">ήμουν
<br />ήσουν</span><o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">ήταν<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">ήμαστε<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">ήσαστε<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">ήταν</p><p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">
<br /><o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"> <meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"> <u><!--[if gte mso 9]><xml> <u4:worddocument> <u4:view>Normal<u4:zoom>0<u4:punctuationkerning/> <u4:validateagainstschemas/> <u4:saveifxmlinvalid>false<u4:ignoremixedcontent>false<u4:alwaysshowplaceholdertext>false<u4:compatibility> <u4:breakwrappedtables/> <u4:snaptogridincell/> <u4:wraptextwithpunct/> <u4:useasianbreakrules/> <u4:dontgrowautofit/> <u4:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</u4:browserlevel> </u4:compatibility> </u4:alwaysshowplaceholdertext> </u4:ignoremixedcontent> </u4:saveifxmlinvalid> </u4:zoom> </u4:view> </u4:worddocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <u5:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </u5:latentstyles> </xml><![endif]-->Αόριστος</u><o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">έζησα<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">έζησες<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">έζησε<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">ζήσαμε<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">ζήσατε<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">έζησαν</p><p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">
<br /><o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"> <meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"> <u><!--[if gte mso 9]><xml> <u6:worddocument> <u6:view>Normal<u6:zoom>0<u6:punctuationkerning/> <u6:validateagainstschemas/> <u6:saveifxmlinvalid>false<u6:ignoremixedcontent>false<u6:alwaysshowplaceholdertext>false<u6:compatibility> <u6:breakwrappedtables/> <u6:snaptogridincell/> <u6:wraptextwithpunct/> <u6:useasianbreakrules/> <u6:dontgrowautofit/> <u6:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</u6:browserlevel> </u6:compatibility> </u6:alwaysshowplaceholdertext> </u6:ignoremixedcontent> </u6:saveifxmlinvalid> </u6:zoom> </u6:view> </u6:worddocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <u7:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </u7:latentstyles> </xml><![endif]-->Εξακ Μέλλοντας</u><span style="font-size:100%;"><o:p></o:p></span></p> <span style="color: rgb(192, 192, 192);font-size:100%;" ><u3:p></u3:p></span> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">θα νοσταλγώ</span></p><p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">θα νοσταλγείς<o:p></o:p></span></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">θα νοσταλγεί</span><o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">θα νοσταλγούμε<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">θα νοσταλγείτε<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">θα νοσταλγούν</p><p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">
<br /><o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"> <meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"> <u><!--[if gte mso 9]><xml> <u8:worddocument> <u8:view>Normal<u8:zoom>0<u8:punctuationkerning/> <u8:validateagainstschemas/> <u8:saveifxmlinvalid>false<u8:ignoremixedcontent>false<u8:alwaysshowplaceholdertext>false<u8:compatibility> <u8:breakwrappedtables/> <u8:snaptogridincell/> <u8:wraptextwithpunct/> <u8:useasianbreakrules/> <u8:dontgrowautofit/> <u8:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</u8:browserlevel> </u8:compatibility> </u8:alwaysshowplaceholdertext> </u8:ignoremixedcontent> </u8:saveifxmlinvalid> </u8:zoom> </u8:view> </u8:worddocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <u9:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </u9:latentstyles> </xml><![endif]-->Στιγ. Μέλλοντας</u><o:p></o:p></p> <u3:p style="color: rgb(192, 192, 192);"></u3:p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">θα πιστέψω</span><o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">θα πιστέψεις<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">θα πιστέψει<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">θα πιστέψουμε<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">θα πιστέψετε<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">θα πιστέψουν</p><p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">
<br /><o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"> <meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"> <u><!--[if gte mso 9]><xml> <u10:worddocument> <u10:view>Normal<u10:zoom>0<u10:punctuationkerning/> <u10:validateagainstschemas/> <u10:saveifxmlinvalid>false<u10:ignoremixedcontent>false<u10:alwaysshowplaceholdertext>false<u10:compatibility> <u10:breakwrappedtables/> <u10:snaptogridincell/> <u10:wraptextwithpunct/> <u10:useasianbreakrules/> <u10:dontgrowautofit/> <u10:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</u10:browserlevel> </u10:compatibility> </u10:alwaysshowplaceholdertext> </u10:ignoremixedcontent> </u10:saveifxmlinvalid> </u10:zoom> </u10:view> </u10:worddocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <u11:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </u11:latentstyles> </xml><![endif]-->Παρακείμενος</u><o:p></o:p></p> <u3:p style="color: rgb(192, 192, 192);"></u3:p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">έχω πεθάνει
<br />έχεις πεθάνει</span><o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">έχει πεθάνει<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">έχουμε πεθάνει<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">έχετε πεθάνει<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">έχουν πεθάνει<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"> <meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"> <u><!--[if gte mso 9]><xml> <u12:worddocument> <u12:view>Normal<u12:zoom>0<u12:punctuationkerning/> <u12:validateagainstschemas/> <u12:saveifxmlinvalid>false<u12:ignoremixedcontent>false<u12:alwaysshowplaceholdertext>false<u12:compatibility> <u12:breakwrappedtables/> <u12:snaptogridincell/> <u12:wraptextwithpunct/> <u12:useasianbreakrules/> <u12:dontgrowautofit/> <u12:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</u12:browserlevel> </u12:compatibility> </u12:alwaysshowplaceholdertext> </u12:ignoremixedcontent> </u12:saveifxmlinvalid> </u12:zoom> </u12:view> </u12:worddocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <u13:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </u13:latentstyles> </xml><![endif]-->
<br /></u></p><p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><u>Υπερσυντέλικος</u></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">είχα ακούσει<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">είχες ακούσει<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">είχε ακούσει<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">είχαμε ακούσει<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">είχατε ακούσει<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">είχαν ακούσει</p><p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">
<br /><o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"> <meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"> <u><!--[if gte mso 9]><xml> <u14:worddocument> <u14:view>Normal<u14:zoom>0<u14:punctuationkerning/> <u14:validateagainstschemas/> <u14:saveifxmlinvalid>false<u14:ignoremixedcontent>false<u14:alwaysshowplaceholdertext>false<u14:compatibility> <u14:breakwrappedtables/> <u14:snaptogridincell/> <u14:wraptextwithpunct/> <u14:useasianbreakrules/> <u14:dontgrowautofit/> <u14:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</u14:browserlevel> </u14:compatibility> </u14:alwaysshowplaceholdertext> </u14:ignoremixedcontent> </u14:saveifxmlinvalid> </u14:zoom> </u14:view> </u14:worddocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <u15:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </u15:latentstyles> </xml><![endif]-->Στιγμ. Μέλλοντας </u><o:p></o:p></p> <u3:p style="color: rgb(192, 192, 192);"></u3:p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">θα έχω αγγίξει</span><span style="font-size:100%;">
<br /></span><span style="font-size:100%;">θα έχεις αγγίξει</span><o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">θα έχει αγγίξει<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">θα έχουμε αγγίξει<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">θα έχετε αγγίξει<o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">θα έχουν αγγίξει</p><p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal">
<br /><o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(192, 192, 192);" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="color: rgb(255, 255, 255);" class="MsoNormal"><span style="color: rgb(192, 192, 192);">Υγ: Καθώς είχα πεθάνει, ήμουν ο,τι έζησα. Ακόμα και τότε, θα νοσταλγώ αυτό που είχα ακούσει κάποτε και θα πιστέψω όταν θα έχω αγγίξει αυτό που αγαπώ.....</span>
<br /><!--[if !supportLineBreakNewLine]-->
<br /><!--[endif]--><o:p></o:p></p> <u3:p style="color: rgb(255, 255, 255);"></u3:p> <p style="color: rgb(255, 255, 255);" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <u3:p style="color: rgb(255, 255, 255);"></u3:p>Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-14502064969431218502009-12-31T18:48:00.003+02:002009-12-31T19:07:31.041+02:00Αντίο στη δεκαετία που φεύγει...Κάπου είχα διαβάζει πως την αποκαλούσαν "η δεκαετία των μηδενικών"... Και δε μπορώ να πω πως διαφωνώ όταν η αίσθηση μου κάπου εκεί βρίσκεται. Και δεν υπάρχει συγκεκριμένος τομέας που μπορεί κανείς να αρχίσει να αναλύει. <br /><br />Τώρα αλλάζει η δεκαετία... Δε ξέρω όμως αν αλλάξει η ζωή μας. Κι αν κάποτε είχα βρεθεί σε μια παραλία κοιτάζοντας ξαπλωμένος τα αστέρια κάνοντας ευχές, το ίδιο θα κάνω και τώρα κι ας μη έχω να κοιτάξω σ' ουρανό σήμερα το βράδυ. Όχι πως πιστεύω σε τέτοιου είδους ευχές, μα επειδή πιστεύω πως με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, με μικρές και μεγάλες ουτοπίες κινείται ο κόσμος...<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW5J9l6yyzZqymdEgDOLgpsw_5n_jBWCgfkTHJBjgblvZsuknES_eOCMQ_BLEwBPoe4c6ZN5zvcUmNqpuTJwY0iwEVZUa-sD2yY2DZQhdxpEzYv7r8LvqI7CFv-Sdj-xDSQgBl6QHezG6i/s1600-h/happy-new-year-2009.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 162px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW5J9l6yyzZqymdEgDOLgpsw_5n_jBWCgfkTHJBjgblvZsuknES_eOCMQ_BLEwBPoe4c6ZN5zvcUmNqpuTJwY0iwEVZUa-sD2yY2DZQhdxpEzYv7r8LvqI7CFv-Sdj-xDSQgBl6QHezG6i/s320/happy-new-year-2009.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5421447642140227378" /></a><br /><br />Χρόνια πολλά σε όλους. Ας γίνει η δεκαετία που έρχεται καιρός πνευματικής δημιουργίας και κατάθεσης, σε καιρούς ειρήνης και σεβασμού , σε ένα κόσμο ανθρώπινο "απ' την αρχή, στα μέτρα της καρδιάς"...Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-8406313612948495782009-12-20T22:54:00.004+02:002009-12-21T08:32:50.967+02:00Ας μη σβήσει και τούτο...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9qT3hA_VY7ltKi_y8qXKS2621mCr0LWmgkhIJEcu5oDHRQwAisMEyjSRtjIiPrpv2e4Mmxna5_yMdagB749vXaC4AUk1EPwHiWDln1PASf1cel6SSWVEQ_aRJc1l0qBem4mINGp52tvL5/s1600-h/Words_by_with_accusing_eyes.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9qT3hA_VY7ltKi_y8qXKS2621mCr0LWmgkhIJEcu5oDHRQwAisMEyjSRtjIiPrpv2e4Mmxna5_yMdagB749vXaC4AUk1EPwHiWDln1PASf1cel6SSWVEQ_aRJc1l0qBem4mINGp52tvL5/s320/Words_by_with_accusing_eyes.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5417438000502378626" /></a><br />Και εκεί που πίστευα πως το φως έφευγε από το δωμάτιο, η νεανική μυρωδιά εξαϋλώνονταν με τις ώρες και ένα ύστερο χαμόγελο καμπύλωνε λίγο πριν τη πορεία στο τάφο... Λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος... μία απ' τις καλύτερες νύχτες. <br /><br />Αν ο λόγος είναι αργυρός, ο μονόλογος βαθύς (ίσως και κουραστικός πολλές φορές), οι φιλολογικές συζητήσεις ενδιαφέρουσες.. τότε δεν ήταν αυτό... Είναι κάτι άλλο. Δεν ήταν μια κατάθεση... Δεν έτρεμα μόνο εγώ (γιατί, κατά βάθος έτρεμα). Και ξέρω πως δεν ήμουν μόνο εγώ που ένοιωθα έτσι. Αν το λεγα με μια λέξη δεν θα το ονόμαζα: "έκσταση", ούτε "super", "φανταστικό"... Δε ξέρω πως να το πω... δεν υπάρχουν λέξεις...<br /><br />Μου είπες... ακούω τη φωνή σου στο μυαλό μου. Άνοιξες αυτή τη ψυχή που αγκομαχά και έβγαλες ένα κόσμο ολάκερο μπροστά στα δύο υγρά χέρια μου, να αγγίξουν, από κρύσταλλο κι ασήμι... Σήκωσες την ανατολή σου και άρχισες να ψέλνεις άσματα πρωτάκουστα, για αλλόκοτους Θεούς σου. Δεν είχα δει ποτέ την ανατολή σου. Νόμιζα πως ήσουν κλεισμένη στην δική σου δύση όμως έκανα πόσο λάθος. <br /><br />Σου είπα... ούτε μυστικούς ήχους από μια σπηλιά κοντά στη θάλασσα, ούτε ένα τραγούδι που μου χε τραγουδήσει ένα γέρος τραγουδιστής από άλλη χώρα. Ήμουν εγώ και σου μίλησα για μένα. Για τους δικούς μου ήχους, τα τρεμοπαιγματα των κεριών, την ακτινοβολία από τις ρίμες, την αγάπη που από χρόνια κατοικούσε στο ίδιο μέρος μια ολόκληρης ζωής. <br /><br />Κάθισα στο τέλμα του τέλους, να παρατηρώ τις στιγμές... και μελαγχόλησα. Μα τότε, σήκωσες τα τρυφερά μάτια σου και μου πες "δεν τελείωσε τίποτα. τώρα αρχίζουν όλα"... <br /><br />Και ήταν από τις ομορφότερες βάρδιες του χρόνου αυτού που σιγά σιγά σβήνει. Ελπίζω να μη σβήσει αυτό το φως που πίστεψα... Ακόμα ελπίζω :)Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-2435254911686487752009-12-13T14:40:00.004+02:002009-12-13T14:47:38.682+02:00Είμαστε κάτι...<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/TjtxAlhu7y0&hl=en_US&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/TjtxAlhu7y0&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Και δεν υπάρχει κανείς να μας πιάσει απ' το χέρι να μας βγάλει από το χάος... Είμαστε μόνοι ανάμεσα σε μόνους κι μετέωροι στο ρέκβιεμ της ζωής μας, στον επικήδειο ύμνο των ονείρων μας. Πέθανε η λύτρωση και μαζί της κι η δική μας ελπίδα...Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-43017525870812747232009-12-05T20:10:00.003+02:002009-12-05T20:27:32.683+02:00Αν γλυτώσει το παιδί... υπάρχει ελπίδα...<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/FJyyCqK2dQ0&hl=en_US&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/FJyyCqK2dQ0&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />*ήθελα να γράψω... μα αυτό το τραγούδι τα λέει σχεδόν όλα όσα σκέφτομαι... Το παιδί πέθανε... Ελπίζω να μην έχει πεθάνει μέσα μας ακόμα...Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-65827235416808573362009-11-29T21:45:00.003+02:002009-11-29T21:54:47.611+02:00CHARLES BAUDELAIRE - SPLEENΕίμαι σαν κάποιο βασιλιά σε μια σκοτεινή χώρα,<br />πλούσιον, αλλά χωρίς ισχύ, νέον, αλλά από τώρα<br />γέρο, που τους παιδαγωγούς φεύγει, περιφρονεί,<br />και την ανία του να διώξει ματαιοπονεί<br /><br />μ' όσες μπαλάντες απαγγέλλει ο γελωτοποιός του.<br />Τίποτε δε φαιδρύνει πια το μέτωπο του αρρώστου,<br />ούτε οι κυρίες ημίγυμνες, που είν' έτοιμες να πουν,<br />αν το θελήσει, πως πολύ πολύ τον αγαπούν,<br /><br />ούτε η αγέλη των σκυλιών, οι ιέρακες, το κυνήγι,<br />ούτε ο λαός. Προστρέχοντας, η πόρτα όταν ανοίγει.<br />Γίνεται μνήμα το βαρύ κρεβάτι του, κι αυτός,<br />χωρίς ένα χαμόγελο, σέρνεται σκελετός.<br /><br />Χρυσάφι κι αν του φτιάχνουν οι σοφοί, δε θα μπορέσουν<br />το σαπισμένο τού είναι του στοιχείο ν' αφαιρέσουν,<br />και με τα αιμάτινα λουτρά, τέχνη ρωμαϊκή,<br />ιδιοτροπία των ισχυρών τότε γεροντική,<br />να δώσουνε θερμότητα σ' αυτό το πτώμα που έχει<br />μόνο της Λήθης το νερό στις φλέβες του και τρέχει.<br /><br />Μετάφραση: Κώστας Καρυωτάκης.<br /><br />*Νομίζω είναι ο μεγαλύτερος ορισμός της εσωτερικής μελαγχολίας που δεν αλλάζει με κανέναν υλικό τρόπο..Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-1197295212325894812009-11-17T18:56:00.004+02:002009-11-17T20:48:52.915+02:00Η ίδια φωνή, στην αιωνιότηταΔεν υπάρχουν ταμπέλες που οδηγούν στην ευτυχία. Υπάρχει μόνο όραμα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως μπορεί να χαρακτηριστεί ως "ουτοπικό" ή "ρεαλιστικό". Το όραμα είναι πολύ προσωπική υπόθεση, όπως είναι και η αλήθεια. Μα για να έχεις όραμα πρέπει να ξες ποιος είσαι και που θέλεις να φτάσεις. Να ξες τον εαυτό σου (temet nosce). Τον μαθαίνεις μόνος και μέσα απ τους άλλους. Όταν ξες ποιος είσαι, για ποιο λόγο είσαι εδώ, θα βρεις στόχο θα βρεις όραμα...<br /><br />Εκτός όμως από τη θεωρία, η πράξη δεν είναι αποκομμένη από την πραγματικότητα. Όσες λεπτομέρειες κι αν λείπουν η θεωρία έχει πάντα ρεαλιστική βάση. Και εκεί που όλοι δυσκολεύονται είναι στη πραγμάτωσής της.<br /><br />Δεν χρειάζεται να γίνει επανάσταση για να πετύχεις τον στόχο... Χρειάζεται να αρχίζεις από τα απλά. Από τα σκουπίδια που πετάνε στη παραλία αυτοί που δεν αντέχουν να καταλάβουν το μεγαλείο της αλήθειας που καταστρέφουν. Αν κανείς αρχίσει από εκεί, τότε θα έχει βάλει γερές βάσεις για τη δική του πορεία, όποια κι αν είναι. Τα σύνθετα είναι μια αλληλουχία από απλά και αν δεν αγγίξει κάποιος τα απλά πως θα φτάσει στα σύνθετα;...<br /><br />Τη προηγούμενη τρίτη είδα το παρακάτω βίντεο και για έναν άγνωστο λόγο, ενώ τόσα χρόνια άκουγα την ίδια φωνή να λέει τα ίδια λόγια, αυτή τη φορά ήταν τόσο συγκινητικά... Και αυτό επειδή νοστάλγησα όλο αυτό το όραμα τους που φανερωνόταν από τα χείλη τους, σιγά σιγά, σαν οπτασία που έπαιρνε μορφή, ξαφνικά σταμάτησα να σκέφτομαι και δάκρυσα...<br /><br />"των..<br /><br />ελεύθερων...<br /><br />αγωνιζόμενων<br /><br />Ελλήνων"...<br /><br />ΥΓ: Ο αγώνας για την ελευθερία δεν είναι μονοδιάστατος... Σε αυτόν παλεύουν όλοι χωρίς διακρίσεις, χρώματα και ταυτότητες. Σε αυτόν παλεύουν άνθρωποι στο χρόνο. Και είναι εκείνοι οι άνθρωποι που χωρίς να θέτουν το προσωπικό συμφέρον πάνω από των υπολοίπων, δεν χώρισαν κανέναν βάσει της ταυτότητάς τους. Και εκείνοι οι άνθρωποι είναι οι ήρωες...<br /><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/-B682IJPiDA&hl=en_US&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/-B682IJPiDA&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-67991898436879745302009-11-08T21:29:00.004+02:002009-11-09T15:55:42.458+02:00Και δεν ήρθε...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-oe7khWKBuNu0I7ll6BldBkQMjuNxCAiWE6ABPl-oi_d6tRbLpTs1ZrYChDimneVzGPKML-mincbxF23kZ8btj6Atrmdv2jmy7hxio4PRz0DaFQIxY2fklBppPHrsj_smKpS5UFu9UJ2q/s1600-h/Train_Station__8_55_A_M__by_dibutade.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-oe7khWKBuNu0I7ll6BldBkQMjuNxCAiWE6ABPl-oi_d6tRbLpTs1ZrYChDimneVzGPKML-mincbxF23kZ8btj6Atrmdv2jmy7hxio4PRz0DaFQIxY2fklBppPHrsj_smKpS5UFu9UJ2q/s320/Train_Station__8_55_A_M__by_dibutade.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401823980598477634" /></a><br />Για άλλη μια φορά ο ίδιος θίασος...<br /><br />"κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη, της επαρχίας της αθήνας κοιμωμένη..."<br /><br />Τα μάτια έψαχναν με αγωνία να βρουν φως, να βρουν αυτό που περίμεναν να δουν. Αναζητούσαν χέρια, χείλη, καρδιά και δεν ήρθε...<br /><br />Μόλις ανέβηκα τις σκάλες "αυτές με τα ευνουχισμένα σκαλοπάτια", στάθηκα και είδα κι άλλους να περιμένουν υπομονετικά στη σειρά της αγωνία. Δεν έψαχναν το ίδιο μα κάτι παρόμοιο. Έτσι κάθισα στη σειρά μου να βλέπω...<br /><br />Ένα τρένο... Εντάξει όπως πάντα, έχεις προλάβει το χρόνο. Δε χρειάζεται να ανησυχείς, "όλα θα πάνε καλά". Γιατί άλλωστε να ζεις στη μιζέρια που σου λέει να μην ελπίζεις; αυτά είναι για τους ευήθεις, εσύ έχεις μέλλον ακόμα.<br /><br />Δεύτερο τρένο. Παρατηρώ τους άλλους. Στέκουν όλοι εκεί στο ίδιο σημείο. Μη βάζεις κακούς λογισμούς στο μυαλό σου. Έχεις χρόνο.<br /><br />Τρίτο τρένο. Σηκώνω αυτή την εικονική "κοινωνία" των ψυχών. δε πειράζει που δεν απαντάει, θα έχει ξεχάσει το "κινητό της αίσθημα" εκεί. Εκείνη σίγουρα θα έρθει.<br /><br />Τέταρτο τρένο. Μερικοί έφυγαν κι ολας. Με ένα φιλί, με μια αγκαλιά, όλοι τους με το ίδιο χαμόγελο. Πάλι ο ίδιος θίασος... "Η κλήση σας προωθείται" στην άβυσσο των ονείρων του κόσμου, του (παρα)σύμπαντος στη ματαιότητα χωρίς αρχή η τέλος. "Παρακαλώ, καλέστε αργότερα", μήπως και πετύχετε ένα ψιθυρο να ακούσετε "εδώ είμαι"...<br /><br />Πέμπτο τρένο. Ένα έμεινε, εγώ. Μα η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.<br /><br />Έκτο τρένο. Ο χρόνος σε πρόλαβε, το σύμπαν σε εξέδωσε με συνοπτικές διαδικασίες και εσύ γυρνάς πίσω, κοιτάζοντας πίσω και παρατηρώντας το χάος της απουσίας στην ουσία...<br /><br />"κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη, της επαρχίας της αθήνας κοιμωμένη..."Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-86351086718011105532009-10-31T11:05:00.004+02:002009-10-31T11:39:46.188+02:00Ασύνδετο<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaafZV5ijM3ZGO8uhsr7Z74slpgn_K84Unv5NexU9JAzVnGSZdy1bqugInOZvasx0hPLi_stOWo63iWDbOq5Z5MyMTnqHLttRtfObXYElSkzLbFMtki9jaz-7Q866L417gGdIHPZaARm58/s1600-h/The_Road_II_by_Karezoid.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaafZV5ijM3ZGO8uhsr7Z74slpgn_K84Unv5NexU9JAzVnGSZdy1bqugInOZvasx0hPLi_stOWo63iWDbOq5Z5MyMTnqHLttRtfObXYElSkzLbFMtki9jaz-7Q866L417gGdIHPZaARm58/s320/The_Road_II_by_Karezoid.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398696501627473298" /></a><br />Πέρασαν κι όλας δύο μήνες από τότε. Θυμάμαι... δε μπορώ να κάνω τίποτε άλλο, μόνο ενθυμήσεις αγγίζω. Φωνάζω μήπως και αναστήσω το παλιό όνειρο μα κούφια η ελπίδα, όπως κούφια και η φωνή. Μοιάζει σα να περνά από σωλήνα με χοντρές τρύπες που τη σκίζουν και φτάνει πίσω στην ανάμνηση, ήχος χωρίς ιδέα. Θα περάσουν χρόνια κι άλλα και κάθε φορά θα αναφέρω το ίδιο 'πέρασε κι όλας...καιρός". Φαίνεται σαν χτες, σαν πριν από λίγο και ποιά η διαφορά; Το παρελθόν δε γίνεται μέλλον, ούτε παρόν, χάνεται μοναδικά πίσω στις ράγες που αργά - αργά σπάνε, στο τρένο που αγωνιά να περάσει απέναντι, να είναι πάντα επίκαιρο. να ανοίξει τις πόρτες και να...<br /><br />Εγώ φταίω. Δεν εξηγείται αλλιώς η δική μας ιστορία. Πάντα κάποιος φταίει για να βασανίζει σκληρά αυτούς που θα ρθουν κι αυτός λες και καταραμένος από κάποιο Θεό δε μπορεί να πάρει πίσω τίποτα. Όσο κι αν κλαίει ποτέ δε θα νιώσει ξανά ελεύθερος... Σα να ήταν γραφτό του να γίνει έτσι. Μα κι αν αυτός κλαίει δυνατά κι αν οι περαστικοί τον ακούν με προσοχή. τι θα αλλάξει...; Ποιός κατάλαβε το φορτίο που κουβαλά; Θα πουν τα ίδια σαν πάντα: "ήθελε και τα 'παθε" <br /><br /> "καλύτερα να πεθάνει, μη βασανίζεται"<br /> <br /> "Αν τον έβλεπα μπροστά μου, δε θα κρατιόμουν"<br /><br /> "Και φαίνονταν τόσο καλό παιδί αχ τι είναι η ζωή"<br /><br />κανείς τους. δε θα χτυπήσει τη πόρτα -έστω και δειλά- με ένα μαντήλι του δρόμου, να καθαρίσει τα δάκρια... Σαν αυτά τα δάκρια να μην είναι από άνθρωπο για ανθρώπους.<br /><br />Όχι δεν άλλεξε... Ήταν πάντα έτσι, απλά το 'κρυβε μην τους πληγώσει. Προτιμούσε να πληγώνεται ο ίδιος. Καμιά φορά όταν ο πόνος ήταν δυνατός έσφιγγε τα δόντια του και παρακαλούσε να σταματήσει. Ποιός μπήκε μέσα του τότε;... Κανείς... Ποιός προσπάθησε να κατανοήσει γιατί τα πουλιά κελαηδούν ελεγειακά; Κανείς. Νόμιζαν πως ήταν απλά μια ακόμα συννεφιασμένη μέρα. Ποτέ όμως δε τους είπε λέξη. Πάντα τους κοιτούσε με ένα αθώο χαμόγελο σαν να τους λέει: "Δε πειράζει, ίσως αύριο.." Μα το αύριο δε έμελλε να έρθει σε κανένα κόσμο. Αυτή τη συμφωνία κλείσανε. Να μην έρθει...<br /><br />Πέρασαν κιόλας δύο μήνες. Άνθρωποι πεθαίνουν αφήνουν διαθήκες πίσω τους, να χουν να τους θυμούνται πως κάτι άλλαξαν , πως κάτι έκαναν κι αυτοί. Για μένα η μόνη διαθήκη του παρελθόντος είναι η σκέψη, η ανάμνηση. "επέστρεφε", λοιπόν<br /> "συχνά και παίρνε με αγαπημένη αίσθησις", καθώς μόνο εσένα έχω για να θυμάμαι ποιός ήμουν...Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-80187766011021171252009-10-25T15:04:00.004+02:002009-10-25T15:12:21.163+02:00Σώπα μη μιλάς! - Αζιζ Νεσιν<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://jonashley.files.wordpress.com/2008/04/silence.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 500px; height: 319px;" src="http://jonashley.files.wordpress.com/2008/04/silence.jpg" border="0" alt="" /></a><br />Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή<br />κόψ' τη φωνή σου<br />σώπασε επιτέλους<br />κι αν ο λόγος είναι αργυρός<br />η σιωπή ειναι χρυσός.<br /><br />Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί<br />έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:<br />"σώπα".<br /><br />Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,<br />μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"<br /><br />Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:<br />"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"<br /><br />Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.<br />Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.<br /><br />Ο λόγος του μεγάλου<br />η σιωπή του μικρού.<br /><br />Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,<br />"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,<br />"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".<br /><br />Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι<br />"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,<br />κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"<br /><br />Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,<br />η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και<br />ήξερε να σωπαίνει.<br />Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".<br /><br />Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :<br />"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"<br />Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές,<br />με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.<br /><br />Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,<br />σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.<br />Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.<br />Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.<br />Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.<br />Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".<br />και μαζευτηκαμε πολλοι<br />μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!<br /><br />Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,<br />τα πάντα κι όλα πολύ.<br />Ευκολα , μόνο με το Σώπα.<br />Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".<br /><br />Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου<br />κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου<br />και κάν'την να σωπάσει.<br />Κόψ'την σύρριζα.<br />Πέτα την στα σκυλιά.<br />Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.<br /><br />Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.<br />Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,<br />χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"<br />Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.<br /><br />και δεν θα μιλάς ,<br />θα γίνεις φαφλατάς ,<br />θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .<br /><br />Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.<br />Δεν έχεις περιθώρια.<br />Γίνε μουγκός.<br />Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμησεις. Κόψε τη γλώσσά σου.<br /><br />Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου<br />ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,<br />γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω<br />και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω<br />και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,<br />με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:<br />ΜΙΛΑ!....<br /><br /><br /><br />ΥΓ: Σε όλη την ιστορία των ανθρώπων πιστεύω θα είναι το ίδιο επίκαιρο και συγκινητικό... Αυτή είναι η μοίρα των "πολλών"...Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-34411023709366718402009-10-18T22:59:00.005+03:002009-10-18T23:26:43.256+03:00Από το παρελθόν στο μέλλον<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWbqaxc-5t5yAyAqu6i7bBUV-WUtYf9ZSE-lfeHDv-iDC6er8E-240IJ_G0L9RuJyxLRPOCWgNnRSeXRz-fOu-88CRkfnS3-IgmgXC3lYr5IoMYfGl_GEp_WufETg8USGX_RsVsvvIZhpw/s1600-h/Memories_of_the_past_by_WiciaQ.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWbqaxc-5t5yAyAqu6i7bBUV-WUtYf9ZSE-lfeHDv-iDC6er8E-240IJ_G0L9RuJyxLRPOCWgNnRSeXRz-fOu-88CRkfnS3-IgmgXC3lYr5IoMYfGl_GEp_WufETg8USGX_RsVsvvIZhpw/s320/Memories_of_the_past_by_WiciaQ.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394037653279277570" /></a><br />Είναι όμηρος εκείνος που έχει αποκηρύξει το παρελθόν του από το ίδιο. Και είναι βέβαιο πως κάποια στιγμή θα έρθει να σταθεί μπροστά σου σαν δήμιος του ρωμαϊκού στρατού, έτοιμος να σου ευνουχίσει το σώμα και τα όργανα ένα - ένα, αρχίζοντας από τη καρδιά. Μα η εντολή δεν θα έχει έρθει από κανέναν Καίσαρ, αλλά θα ναι μια επιλογή που χαοτικά και λανθασμένα θα έχεις επιλέξει στο παρελθόν για το μέλλον. Ναι έκανες λάθος, έκανες ίσως το μεγαλύτερο και τώρα δε μπορείς να πάρεις το λόγο σου πίσω. Θα πεθάνεις κι εσύ με τον ίδιο τρόπο όπως όλοι οι άλλοι πριν από σένα έκαναν τέτοια λάθη. Είναι αυτή η επιλογή (αν και δε πιστεύω σε επιλογές) που σε έφερα σε αυτή τη θέση να τελειώσεις με τον ίδιο τρόπο όπως οι προηγούμενοι. Είναι πάντα αυτή η επιλογή που σε αφήνει να δρας στο χρόνο...Είσαι (είμαι) άξιος της μοίρας σου (μου)...<br /><br />Ίσως όλα αυτά που αισθάνομαι τα περιγράφει καλύτερα ο καβάφης σε ένα από τα αγαπημένα μου (η ειρωνεία της ζωής) ποιήματα:<br /><br />Η Πόλις<br />Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,<br />Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.<br />Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·<br />κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.<br />Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.<br />Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω<br />ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,<br />που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».<br /><br />Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.<br />Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς<br />τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·<br />και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.<br />Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --<br />δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.<br />Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ<br />στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.<br /><br />Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-54342721541065733322009-10-12T22:23:00.004+03:002009-10-12T22:58:22.691+03:00Father and DaughterΠριν δύο χρόνια, μια εποχή πιο κρύα από τούτη, μέσα από συνειρμούς, σκέψεις, εικόνες και ήχους που ήρθαν στο μυαλό μου, ανακάλυψα το παρακάτω βίντεο. Από τότε μέχρι σήμερα με συγκινεί εξίσου. Η ανάμνηση... πόσο δυνατή μένει στο μυαλό και δε μπορεί να τη αγγίξει ούτε ο χρόνος, ούτε τίποτα. Στέκει εκεί και σου ψιθυρίζει: "θυμάσαι τότε..." Εικόνα απλή και μουσική λιτή και όμως.... πόσο μεγαλειώδες το συναίσθημα που ίσως να μη χώραγε σε καμιά λέξη, σε κανένα ποίημα. Ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, που επαληθεύει πως η λιτότητα δεν αναδεικνύει πάντα κάτι ευτελές, μα έχει σε πολλές περιπτώσεις να δώσει όσα δε αντέχει η πολυπλοκότητα να αγγίξει από κοντά: την απλότητα (και παράλληλα, ωραιότητα) των συναισθημάτων.<br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/SKooD9DqElM&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/SKooD9DqElM&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-29240207502798592412009-10-03T15:39:00.004+03:002009-10-03T16:24:14.211+03:00Το δικό μου, το δικό σου και η σχέση τους...<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/XgQvyLfPdFo&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/XgQvyLfPdFo&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Φαίνεται πως δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα από τότε. Είμαστε οι συνοδοί του χρόνου σε έναν χορό που δε ξέρουμε πότε άρχισε πώς και αν θα τελειώσει. Κάνουμε όνειρα και λέμε πως δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που ζούμε. Βρίσκονται σε ένα άλλον ουρανό και βέβαιοι, συνεχίζουμε τις φιγούρες μας προς το άγνωστο, σε ένα γνωστό (όπως πολλοί λένε) παρόν. Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε. Κάποια στιγμή φτάνει η ώρα να πάμε σχολείο να μάθουμε τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει που οι γονείς μας, μας το ψιθύριζαν τα βράδια πριν κοιμηθούμε στα παραμύθια. Μεγαλώνουμε κι άλλο, ερωτευόμαστε και πονάμε. Είμαστε τότε τόσο σίγουροι για το παρελθόν που αφήσαμε και που τώρα είμαστε "έφηβα γεράκια", με επιλογές, κατακτήσεις, λύπες. Συνεχίζουμε, ζητάμε αγάπη, κατανόηση, χρήματα για να επιβιώσουμε και (μπορεί) παιδιά να τους δώσουμε πνοή να συνεχίσουν. Όλα αυτά (και πολλά άλλα), ώσπου εκείνη η ώρα που απ' ότι φαίνεται ο χορός τελειώνει και έρχεται η σειρά, δειλά-δειλά κάποιου άλλου συνοδού να έρθει στη θέση μας, φτάνει. Εκεί άλλοι φωνάζουν, άλλοι δακρύζουν, άλλοι ονειρεύονται, άλλοι σταυροκοπιούνται (και πολλά άλλα που τώρα δε θυμάμαι, η δε θα τα μάθω ποτέ). Αφήνουμε πίσω μας διαθήκες. Άλλοι δημόσια έγγραφα, άλλοι μελωδίες, ποιήματα, οικόπεδα, εγγόνια (και πολλά άλλα που τώρα δε θυμάμαι, η δε θα μάθω ποτέ).<br /><br />Αν ρωτήσετε κάποιον, να σας πει τι κατάλαβε απ αυτό το ντουέτο, μάλλον θα σας κοιτάξει περίεργα και θα συνεχίσει το δρόμο του. Θα νομίσει πως είστε εκτός χρόνου, τόπου, εποχής και άλλων μεταβλητών, θα σας περάσει σαν αυτό που λέμε συνήθως "σαλεμένο". Έχω την αίσθηση πως μάλλον κι εσείς θα έχετε μια όμοια εντύπωση για αυτόν. Είστε και οι δυο σας τόσο σίγουροι για αυτό που βλέπετε , για αυτό που αγγίζεται, για αυτό που φιλάτε που (τουλάχιστον) δε σας νοιάζει και σχεδόν κανείς δεν ψάχνει πιο βαθιά. (Λίγο μάταιο βέβαια καθώς δε ξέρω αν θα βρει τίποτα διαφορετικό στο βάθος.. αν βρει τέρμα στο βάθος)...<br /><br />Φαίνεται πως δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα από τότε. Από χθες, από προχθές, από πέρσι, από πρόπερσι, από μια 10ετία πριν από... από... Πάντα χορεύουμε με τον ίδιο, την ίδια μουσική υφή, το ίδιο ακροατήριο, τους ίδιους θεατές... Ζητάμε να αλλάξουμε, να αλλάξουμε, να δημιουργήσουμε, να αφήσουμε και στο τέλος πάνω στην αυτοαπολογία μας, έχουμε να πούμε τόσα λίγα. Είχαμε ελπίδα και όνειρα. Είχαμε διάθεση, θέλαμε να μετουσιώσουμε κάπου όλα αυτά. Και ... μα πως... αυτοί που θα 'ρθουν μετά από μας θα αναρωτιούνται τα ίδια, λες κι εμείς δεν κάναμε τίποτα! Μα πως κάναμε... Ελπίσαμε, ονειρευτήκαμε, ζήσαμε, είχαμε τη θέληση να κάνουμε πολλά.. Αλλά...τι κάναμε τελικά...;Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4195196375901727547.post-9290176856931129122009-09-26T08:06:00.005+03:002009-09-26T16:30:05.691+03:00Μια ελπίδα η κατανόηση...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGkfeUzCVt85OoeHFFTlmy0mmEhUXG7r2IiLDXO_pLteN-XanNigUbV1Y__Bo36vgtEpo8AdBQQY0tYLEyEFzi6dmziELW9wyHAx_i6rLFpSwl9nyUWlApETlhMmboOLLXoVXkWofnTUyi/s1600-h/ALoNe_by_day_light.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGkfeUzCVt85OoeHFFTlmy0mmEhUXG7r2IiLDXO_pLteN-XanNigUbV1Y__Bo36vgtEpo8AdBQQY0tYLEyEFzi6dmziELW9wyHAx_i6rLFpSwl9nyUWlApETlhMmboOLLXoVXkWofnTUyi/s320/ALoNe_by_day_light.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5385643662347221650" /></a><br />Και μόλις του είπα: " Μα καλά δε βλέπετε τη ζωή που κάνουμε... Εμείς εδώ μιλάμε τώρα μα σε λίγο ο καθένας θα ακολουθήσει το δρόμο του. Θα πάτε στην οικογένειά σας, στη δουλειά σας , στο σπίτι σας, στη ζωή σας. Δεν έχετε χρόνο να κάνατε τίποτε πέρα απ' αυτό που σας έμαθαν πως είναι ο στόχος της ζωής μας. Είμαστε σαν δυο πλοία μεσα στον ωκεανό που καπετάνιος είναι ο εγωισμός... Παντού και πάντοτε... και επειδή που και που πλήττουμε απ αυτόν ζητάμε να δεθούμε με τους άλλους να ερωτευτούμε και μόλις συμβεί ο σκοπός της ένωσης , πάλι ο καθένας με τον ίδιο καπετάνιο πλέει στο άγνωστο για να βυθιστεί και εκεί..."<br /><br />Μου απαντήσει: " Εε καλά , δε θα γίνουμε και απόκοσμοι..."<br /><br />Αναρωτιέμαι πόσο οι άνθρωποι εισχωρούν στις ψυχές των άλλων... Πόσο τις κατανοούν και αν αναρωτιούνται πόσο έχουν ανάγκη αυτή τη κατανόηση....<br /><br />ΥΓ: Ίσως λοιπόν ο δόκιμος τίτλος να ήταν "Μια ψευδαίσθηση η ελπίδα"Σκιά με παλμόhttp://www.blogger.com/profile/18214133540477433268noreply@blogger.com5