Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Βρίσκω ξανά

Κράτα γερά αγάπη βαθιά και ψέλνε αυτούς εδώ τους στίχους τις βραδινές εκείνες ώρες της φωτιάς.

Tόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα
όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε
πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους,
μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη
και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους
για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα.


Να θυμάσαι πως η νίκη ανήκει στους αθάνατους και όλοι αυτοί που πέθαναν δεν ήταν τίποτε άλλο από θνητοί....

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

εν αρχή ην ο δάσκαλος

Είναι σαν να υπάρχουν κάποιοι φυλακισμένοι σε μια σπηλιά. Εκεί κατοικούσαν και ακριβώς επειδή είχαν ονομάσει εκείνο το μέρος "αιώνια κατοικία" για αυτού είχαν την αίσθηση πως αυτό το ολοκλήρωμα από πέτρες που έβλεπαν είναι ο κόσμος τους. Ώσπου η όραση της φύση και η τύφλωση της παλιάς (ψευδ)αίσθησης με μια νέα αλήθεια ήρθε να ολοκληρώσει το κύκλο για μια νέα στροφή. Αυτή είναι (όπως προσπάθησα να περιγράψω, αν ατυχώ στη περιγραφή συγχωρέστε με) η παραβολή του σπηλαίου που έγραψε ο Πλάτων.

Αυτή είναι για μένα όχι μόνο μια απλή αποστολή ενός φιλοσόφου που φτάνει στα ανώτατα πνευματικά του επίπεδα, αλλά είναι ο ορισμός της Διδαχής! Ο πρώτος δάσκαλος λοιπόν για τους ανθρώπους είναι η φύση. Και αυτή δίνει τα πρώτα ερεθίσματα καθώς και ορίζει τα ένστικτα. Έτσι κι εγώ έχω το λογικό δικαίωμα να χρησιμοποιώ αυτό το "εγώ" όχι σαν αφηρημένη έννοια αλλά ως εργαλείο να σας μεταφέρω την ύπαρξή μου ορισμένη.

Και έρχονται κάποιοι άνθρωποι σφετερίζοντας τον τίτλο του δασκάλου να σταθούν μπροστά από μάτια ξέροντας τι πρέπει να πουν, φορώντας σφιχτά ρολόι και περιμένοντας το ευλογημένο το κουδούνι να χτυπήσει -όχι εξ' αιτίας κάπου άλλου λόγου- αλλά για να γεμίσουν το βιβλίο ύλης. Να θυμίζουν πως κι εκείνοι έκαναν το καθήκον, οι φυτουργοί του κήπου της γνώσης! Γελαστήκατε.... Αν όλο τούτο λέγεται αγωγή των παιδιών και αν έτσι ορίζεται ο "παιδαγωγός"...

Κι όμως σε αυτόν το πύργο που θεριεύει μπροστά μας και φαντάζει στοιχειωμένος ζουν αληθινά θαύματα. Ζουν άνθρωποι με αγάπη, με εντιμότητα,με ηθική. Όσο κι αν με κάνουν να νομίζω πως αυτές οι λέξεις είναι παρωχημένες, κλισέ ηθικοπλασίας, ξεφτισμένα σκουπίδια για πατριδο- και πάσης φύσης -καπήλους δεν θα τους ακούω. Η εντιμότητα δεν έχει χαθεί. Εννυπάρχει μέσα στις καρδιές μας, όπως η ίδια η αλήθεια. Και τούτο διότι πριν σε μας έρθει η σάρκα έχει κατοίκηση αυτή... Αναπνέουν άνθρωποι που από τη μεγάλη αγάπη για το γένος των ανθρώπους αφιερώνουν τον βίο τους να διδάσκουν. Αυτοί δεν είναι κάπου αλλού... Εδώ βρίσκονται αλλά η απεραντοσύνης τους δεν τους επιτρέπει να βγουν σε γυαλιά και καρφιά να γίνουν "θύμα και ψώνιο"... Αν ψάξει ο καθένας θα βρει τέτοια παραδείγματα. Και είναι βέβαιο πως αυτοί οι δάσκαλοι μας "αλλάζουν το βλέμμα βοδιού και μας κάνουν πρόσωπο που λάμπει". Αυτοί είναι που θα γεννήσουν μικρούς δασκάλους με προοπτικές σαν κι των ίδιων. Αυτοί είναι που θα μας μάθουν το πολιτισμό για να αντιταχθούν στη μανα-δασκάλα μας τη φύση. Ναι, ο δάσκαλος είναι πολυπλοκότερος από τη φύση. Αυτός δημιουργεί πολιτισμό, τέχνη, επανάσταση, ελπίδα... Τέτοιους δασκάλους έχουμε ανάγκη και μόνο ο θάσκαλος θα μας βγάλει απ' το τέλμα... Διότι μια μικρή αναγέννηση δεν είναι ποτέ πιο αργά για να γίνει.

Ευχαριστώ από τη καρδιά μου όλους αυτούς που με δίδαξαν, ξέροντας ότι με ευεργέτησαν η όχι. Αυτοί είμαι το "εγώ" που εγώ ξεστομώ. Και αν τούτο το εγώ διαφοροποιήθηκε και έθεσε προσωπική τροχιά, τότε η κινητήρια δύναμη δεν ήταν ο εαυτός του, αλλά αυτοί! :)


Υγ:Αυτή τη μεγαλειώδης φράση στον τίτλο την είχε γράψει ο Λιαντίνης σε ένα βιβλίο του. Νομίζω ονομαζόταν "ελληνικά" ...