Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

CHARLES BAUDELAIRE - SPLEEN

Είμαι σαν κάποιο βασιλιά σε μια σκοτεινή χώρα,
πλούσιον, αλλά χωρίς ισχύ, νέον, αλλά από τώρα
γέρο, που τους παιδαγωγούς φεύγει, περιφρονεί,
και την ανία του να διώξει ματαιοπονεί

μ' όσες μπαλάντες απαγγέλλει ο γελωτοποιός του.
Τίποτε δε φαιδρύνει πια το μέτωπο του αρρώστου,
ούτε οι κυρίες ημίγυμνες, που είν' έτοιμες να πουν,
αν το θελήσει, πως πολύ πολύ τον αγαπούν,

ούτε η αγέλη των σκυλιών, οι ιέρακες, το κυνήγι,
ούτε ο λαός. Προστρέχοντας, η πόρτα όταν ανοίγει.
Γίνεται μνήμα το βαρύ κρεβάτι του, κι αυτός,
χωρίς ένα χαμόγελο, σέρνεται σκελετός.

Χρυσάφι κι αν του φτιάχνουν οι σοφοί, δε θα μπορέσουν
το σαπισμένο τού είναι του στοιχείο ν' αφαιρέσουν,
και με τα αιμάτινα λουτρά, τέχνη ρωμαϊκή,
ιδιοτροπία των ισχυρών τότε γεροντική,
να δώσουνε θερμότητα σ' αυτό το πτώμα που έχει
μόνο της Λήθης το νερό στις φλέβες του και τρέχει.

Μετάφραση: Κώστας Καρυωτάκης.

*Νομίζω είναι ο μεγαλύτερος ορισμός της εσωτερικής μελαγχολίας που δεν αλλάζει με κανέναν υλικό τρόπο..

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Η ίδια φωνή, στην αιωνιότητα

Δεν υπάρχουν ταμπέλες που οδηγούν στην ευτυχία. Υπάρχει μόνο όραμα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως μπορεί να χαρακτηριστεί ως "ουτοπικό" ή "ρεαλιστικό". Το όραμα είναι πολύ προσωπική υπόθεση, όπως είναι και η αλήθεια. Μα για να έχεις όραμα πρέπει να ξες ποιος είσαι και που θέλεις να φτάσεις. Να ξες τον εαυτό σου (temet nosce). Τον μαθαίνεις μόνος και μέσα απ τους άλλους. Όταν ξες ποιος είσαι, για ποιο λόγο είσαι εδώ, θα βρεις στόχο θα βρεις όραμα...

Εκτός όμως από τη θεωρία, η πράξη δεν είναι αποκομμένη από την πραγματικότητα. Όσες λεπτομέρειες κι αν λείπουν η θεωρία έχει πάντα ρεαλιστική βάση. Και εκεί που όλοι δυσκολεύονται είναι στη πραγμάτωσής της.

Δεν χρειάζεται να γίνει επανάσταση για να πετύχεις τον στόχο... Χρειάζεται να αρχίζεις από τα απλά. Από τα σκουπίδια που πετάνε στη παραλία αυτοί που δεν αντέχουν να καταλάβουν το μεγαλείο της αλήθειας που καταστρέφουν. Αν κανείς αρχίσει από εκεί, τότε θα έχει βάλει γερές βάσεις για τη δική του πορεία, όποια κι αν είναι. Τα σύνθετα είναι μια αλληλουχία από απλά και αν δεν αγγίξει κάποιος τα απλά πως θα φτάσει στα σύνθετα;...

Τη προηγούμενη τρίτη είδα το παρακάτω βίντεο και για έναν άγνωστο λόγο, ενώ τόσα χρόνια άκουγα την ίδια φωνή να λέει τα ίδια λόγια, αυτή τη φορά ήταν τόσο συγκινητικά... Και αυτό επειδή νοστάλγησα όλο αυτό το όραμα τους που φανερωνόταν από τα χείλη τους, σιγά σιγά, σαν οπτασία που έπαιρνε μορφή, ξαφνικά σταμάτησα να σκέφτομαι και δάκρυσα...

"των..

ελεύθερων...

αγωνιζόμενων

Ελλήνων"...

ΥΓ: Ο αγώνας για την ελευθερία δεν είναι μονοδιάστατος... Σε αυτόν παλεύουν όλοι χωρίς διακρίσεις, χρώματα και ταυτότητες. Σε αυτόν παλεύουν άνθρωποι στο χρόνο. Και είναι εκείνοι οι άνθρωποι που χωρίς να θέτουν το προσωπικό συμφέρον πάνω από των υπολοίπων, δεν χώρισαν κανέναν βάσει της ταυτότητάς τους. Και εκείνοι οι άνθρωποι είναι οι ήρωες...


Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Και δεν ήρθε...


Για άλλη μια φορά ο ίδιος θίασος...

"κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη, της επαρχίας της αθήνας κοιμωμένη..."

Τα μάτια έψαχναν με αγωνία να βρουν φως, να βρουν αυτό που περίμεναν να δουν. Αναζητούσαν χέρια, χείλη, καρδιά και δεν ήρθε...

Μόλις ανέβηκα τις σκάλες "αυτές με τα ευνουχισμένα σκαλοπάτια", στάθηκα και είδα κι άλλους να περιμένουν υπομονετικά στη σειρά της αγωνία. Δεν έψαχναν το ίδιο μα κάτι παρόμοιο. Έτσι κάθισα στη σειρά μου να βλέπω...

Ένα τρένο... Εντάξει όπως πάντα, έχεις προλάβει το χρόνο. Δε χρειάζεται να ανησυχείς, "όλα θα πάνε καλά". Γιατί άλλωστε να ζεις στη μιζέρια που σου λέει να μην ελπίζεις; αυτά είναι για τους ευήθεις, εσύ έχεις μέλλον ακόμα.

Δεύτερο τρένο. Παρατηρώ τους άλλους. Στέκουν όλοι εκεί στο ίδιο σημείο. Μη βάζεις κακούς λογισμούς στο μυαλό σου. Έχεις χρόνο.

Τρίτο τρένο. Σηκώνω αυτή την εικονική "κοινωνία" των ψυχών. δε πειράζει που δεν απαντάει, θα έχει ξεχάσει το "κινητό της αίσθημα" εκεί. Εκείνη σίγουρα θα έρθει.

Τέταρτο τρένο. Μερικοί έφυγαν κι ολας. Με ένα φιλί, με μια αγκαλιά, όλοι τους με το ίδιο χαμόγελο. Πάλι ο ίδιος θίασος... "Η κλήση σας προωθείται" στην άβυσσο των ονείρων του κόσμου, του (παρα)σύμπαντος στη ματαιότητα χωρίς αρχή η τέλος. "Παρακαλώ, καλέστε αργότερα", μήπως και πετύχετε ένα ψιθυρο να ακούσετε "εδώ είμαι"...

Πέμπτο τρένο. Ένα έμεινε, εγώ. Μα η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Έκτο τρένο. Ο χρόνος σε πρόλαβε, το σύμπαν σε εξέδωσε με συνοπτικές διαδικασίες και εσύ γυρνάς πίσω, κοιτάζοντας πίσω και παρατηρώντας το χάος της απουσίας στην ουσία...

"κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη, της επαρχίας της αθήνας κοιμωμένη..."