Για άλλη μια φορά ο ίδιος θίασος...
"κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη, της επαρχίας της αθήνας κοιμωμένη..."
Τα μάτια έψαχναν με αγωνία να βρουν φως, να βρουν αυτό που περίμεναν να δουν. Αναζητούσαν χέρια, χείλη, καρδιά και δεν ήρθε...
Μόλις ανέβηκα τις σκάλες "αυτές με τα ευνουχισμένα σκαλοπάτια", στάθηκα και είδα κι άλλους να περιμένουν υπομονετικά στη σειρά της αγωνία. Δεν έψαχναν το ίδιο μα κάτι παρόμοιο. Έτσι κάθισα στη σειρά μου να βλέπω...
Ένα τρένο... Εντάξει όπως πάντα, έχεις προλάβει το χρόνο. Δε χρειάζεται να ανησυχείς, "όλα θα πάνε καλά". Γιατί άλλωστε να ζεις στη μιζέρια που σου λέει να μην ελπίζεις; αυτά είναι για τους ευήθεις, εσύ έχεις μέλλον ακόμα.
Δεύτερο τρένο. Παρατηρώ τους άλλους. Στέκουν όλοι εκεί στο ίδιο σημείο. Μη βάζεις κακούς λογισμούς στο μυαλό σου. Έχεις χρόνο.
Τρίτο τρένο. Σηκώνω αυτή την εικονική "κοινωνία" των ψυχών. δε πειράζει που δεν απαντάει, θα έχει ξεχάσει το "κινητό της αίσθημα" εκεί. Εκείνη σίγουρα θα έρθει.
Τέταρτο τρένο. Μερικοί έφυγαν κι ολας. Με ένα φιλί, με μια αγκαλιά, όλοι τους με το ίδιο χαμόγελο. Πάλι ο ίδιος θίασος... "Η κλήση σας προωθείται" στην άβυσσο των ονείρων του κόσμου, του (παρα)σύμπαντος στη ματαιότητα χωρίς αρχή η τέλος. "Παρακαλώ, καλέστε αργότερα", μήπως και πετύχετε ένα ψιθυρο να ακούσετε "εδώ είμαι"...
Πέμπτο τρένο. Ένα έμεινε, εγώ. Μα η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Έκτο τρένο. Ο χρόνος σε πρόλαβε, το σύμπαν σε εξέδωσε με συνοπτικές διαδικασίες και εσύ γυρνάς πίσω, κοιτάζοντας πίσω και παρατηρώντας το χάος της απουσίας στην ουσία...
"κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη, της επαρχίας της αθήνας κοιμωμένη..."
9 σχόλια:
δεν έχω λόγια...
@ Μανωλία
είναι απλά ότι αισθανόμουν στο σταθμό... τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο...
Ελπίζω να είναι κάτι καλό το σχόλιο... :)
(το καλύτερο σχόλιο)
να είσαι καλά..
''Άν είναι να ρθει,θε να ρθεί...αλλιώς θα προσπεράσει...''
Δεν ξέρω αν σου έχω ξαναγράψει, αλλά όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο. Μπορεί όταν συμβαίνουν να μας πονούν, μα όταν καθαρίσει το μυαλό και η ψυχή, τα βλέπουμε διαφορετικά.
Αυτά τα λόγια σου απόψε, σαν αντίλαλος αντηχούν μέσα μου.. κοινά βιώματα, λίγο παραλλαγμένα, διαφορετικά χρώματα, μα κοινός παρονομαστής: γεύση μοναξιάς και γεύση απογοήτευσης.
Ελπίζω να με καταλαβαίνεις...
@ avraoneirou
δε διαφωνώ με αυτό που λές, αλλά η όλη διαδικασία της αναμονής είναι (το λιγότερο που μπορώ να πώ), βασανιστική...
η ελπιδα πεθαινει παντα τελευταια ή εχει φροντισει να πεθανει προτου γεννηθω εγω;
ποσα τρενα ηρθαν και εφυγαν.
επαψα να μετραω.
ουτε περιμενω να φανουν οι ελπιδες ως επιβατες.εμαθα να φευγω προτου τσουλησουν στις γραμμες.
καλησπερα.
@ Υάδα
Ναι το έχουμε ξανασυζητήσει... Κι εγώ πιστεύω στο αίτιο των πραγμάτων.
Νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε όμοια βιώματα, μα ο τρόπος που αντιδρούμε, τα αισθανόμαστε είναι το διαφορετικό πάνω μας... Εγώ, έχω διαλέξει ένα τρόπο όπως περιέγραψα...
Καταλαβαίνω ό,τι είμαι έτοιμος να καταλάβω. ελπίζω να μην αποδείξω ότι η ελπίδα ήταν κούφια...
@ #lockheart#
είσαι στο μυαλό μου και το ερώτημά σου, ως ρητορικό δεν έχω απάντηση... Πόσο μάλλον να το τολμήσω να το απαντήσω εγώ... Πάντως ναι, έχω την ίδια αίσθηση με σενα. Δε παύω όμως να προσπαθώ να ελπίζω κρυφά, γιατί δεν αισθάνομαι έτοιμος να τα παρατήσω ακόμα...
Δημοσίευση σχολίου