Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Άγνωστος αίσθησις

Σε μία ιδέα ανθρώπων που καταλαβαίνουν, ξεύρουν να αποδίδουν, να επαίρονται και να πιστεύουν, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν εκατάλαβα ποτέ. Ούτε και τώρα, και όσες μέρες έχουν περάσει από τότε πάντα η ίδια ανάπτυξη του ίδιου επιφωνήματος -ως λέει κι ο Βαλερύ για την ποίηση-. Και μέσα στο καιρό το ίδιο ποτάμι και ο ίδιος άνεμος κυρτός και θεοδαρμένος(πόσο ειρωνικό κι ατέρμονο) να στέκει αναίσθητος κι απάνθρωπος... Να σχίζει τα κύματα, να αποκαλείται Μεσσίας. Να πλέκει στα ξανθά μαλλιά του τις οπτασίες του αύριο και να χειροκροτούν οι πέτρες και τα σύννεφα. Και οι άνθρωποι να κλαίνε από χαρά και να επεφημούν με πάθος... Μα εγώ δεν εκατάλαβα τίποτα. Μόνον αισθάνομαι. Ακούω τη πνοή μου κάθε που πάει να βγει και όλο που κρύβεται στα μέσα. Μόνο ζωη. Καμία γνώση.

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Παιδὸς ἡ βασιληίη

Κάποτε διάβασα πως το να είσαι Ελληνικός σημαίνει με απλά λόγια τέσσερεις τρόπους συμπεριφοράς. Ένας από αυτούς είναι να αγαπάς τον Άνθρωπο. Και πως αλλιώς... αφού ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.

Και αν ακόμα ο Οιδίποδας είναι τραγικό πρόσωπο, τα παιδιά του (και αδέλφια του) είναι ακόμη πιο τραγικά από εκείνων. Το ίδιο και στη σύγκρουση του Κρέοντα με την Αντιγόνη. Η πιο τολμηρή γυναίκα στη Θήβα γνωρίζει πως το τίμημα της ηθικής απέναντι στην απόλυτη εξουσία είναι το πιο βαρύ. Και επιλέγει όχι αυτόν τον ερασιθάνατο κόσμο, αλλά σε άλλη ζωή να κορυφώσει τον ερωτά της. Και ακουμπισμένος στο θρόνο του ο Οιδίποδας να χάνει το γιο του και τη γυναίκα του επειδή δε μπόρεσε να αρνηθεί την ψεύτικη κοσμική του εξουσία. Αυτός ο βασιλιάς είναι στο τέλος ο ίδιος που παρακαλούσε το θάνατο...

Και εκεί μετά από το φοβερό σεισμό που έπεσε στο γιο και το πατέρα, ακούστηκε σα να σχίζεται ο ουρανός: "κλαίων φρενώσεις, ὢν φρενῶν αὐτὸς κενός". Το κλάμα θα σε αντρώσει γιέ μου. Να μάθεις να πονάς για το δίκαιο και τότε θα αποικοδομηθεί στα μάτια σου ο κόσμος, όταν βάλεις μυαλό γιέ μου. Και μετά τα βροντερά τούτα λόγια, σα τη πιο πικρή και ανεκδιήγητη αλήθεια, βγαίνουν οι γέροντες στη σκηνή και κράζουν το πιο ισχυρό σύνθημα: Ἔρως....

Και μέσα στα χρόνια πολεμούμε με τέρατα ενδότερα και σπηλαιώδη να σταθούμε με περηφάνια μπροστά στα μικρά παιδία που θα φυτρώσει ο έρωτάς μας, να έχουμε να δύο λόγια να τους ψιθυρίσουμε: Να αγόρι μου, ένα παντελονάκι αέρινο σου δίδω για τη πρώτη ανάσα που θα σηκώσεις στο δέρμα της, να σεργιανάς στον ουρανό μεστός και πορφυροδαρμένος, να περπατάς στα λυχνάρια του χρόνου που αφήνουν με αίμα τα σημάδια τους στα ύψη. Και σε σένα κορούλα μου για τα κρυφά μαλλάκια σου όταν το φως από τον πιο ωραίο άνδρα τα γδύσει από την ασχήμια των ανθρώπων, με τις κλωστές από το χρόνο σου φτιαξα ένα κέντημα να θρέφει στα μαλλιά σου. Να τρέχεςι στα παλάτια της Ανατολής, στο σχίσμα από το δοξάρι να αρμενίζεις στους ήχους της ποίησης, να κρύβεις στα πόδια αου τον "ωκεανό και το άλογο" ώσπου όλα να γίνουν φως, Γυναίκα! Αυτά τα λίγα να έχω να πω πως μου άφησε η κάθοδός μου στο καιρό και για αυτά τα λίγα τόσα χρόνια το θάνατο κυνηγούσα και τώρα για αυτά τα λίγα Ο πιο Βαθύς Βαρδάρης βγαίνει απόξω μου, για να είναι τώρα δικά σας παιδιά μου. Δε θέλω να μισώ όλους εκείνους που κάποτε θα σβήσει το μετωπό τους από το χώμα. Μόνον αγαπώ αυτούς που μετ τις μάχες που θα ξενυχτάει ο Έρωτας αυτοί θα τον περιμένουν στον ύπνο τους. Οι πιο σκληροί Ενύπνιοι! Οι πιο τραγικοί Άνθρωποι. Εκεί στα τρεμάμενα μέλη τους το πρωί που η αυγή χαράζει να έρχεται από τα κανόνια ο Έρωτας και μετά....

Μετά η Ζωή.

Αυτή η κληρονομία που επιλέγω. Αυτή η κληρονομιά... Αυτή η θυσία στα γράμματα. Αυτό το άρωμα από το δέρμα. Αυτή η διδασκαλία. Όχι πια θάνατος στο Θάνατο....


ΥΓ: Και αυτή η Ζωή κάποια Κυριακή έγινε τραγούδι:

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Λίγα τελευταία λόγια για αρχή...

Αν θυμάμαι καλά αυτό το δημιούργημα είναι κάτι σαν ημερολόγιο. Ποτέ δε θα ήθελα να πετάξω το ημερολόγιο, το αγαπημένο μου. Ξέρω όμως πώς όλες αυτές οι αναμνήσεις είναι σπίθες στην αστροπελεκιά του χρόνου. Αγαπώ τις αναμνήσεις μου, τις φυλάγω προσεχτικά. Είναι ο,τι δε τόλμησα να γίνω και ο,τι πόθησα. Επειδή όμως τις περισσότερες φορές δεν συμφωνούν με αυτόν τον άνδρα που έχουν πλάσει είναι καιρός να κοιμηθούν σιωπηλά... Αλήθεια σας λέω, η δυναμική της αλλαγής έρχεται όταν καταδιώκεις να τη καταλάβεις. Δεν είναι ουτοπική η σκέψη της αλλαγής. Η σκέψη είναι αλλαγή, μεγάλη αλλαγή.

Δε ξέρω αν πια αυτοπροσδιορίζομαι σαν: "ουτοπία με πνοή".... Μάλλον αυτό, όπως και όλα τα άλλα εδώ μέσα απηχούν μια παλιά φθαρμένη Ιδέα που δεν έβλεπε τίποτε άλλο πέρα από τη μύτη της. Πρέπει να παραδεχθώ πως ήμουν εγωιστής (όχι ότι τώρα δεν είμαι) αλλά έχω πια ερείσματα για να πιστεύω πως η αλήθεια είναι πολύ πιο βαθιά από όλο αυτό το εγωκεντρικό φτύσιμο. Πέρα όμως από αυτό, το αγαπώ. Και τούτο διότι πέρασα και γνώρισα και πόνεσα και έμαθα και αναγεννήθηκα.

Έτσι είναι: γυρίζει σελίδα, σημαίνει ανοίγει μια άλλη! Δεν θα σταματήσω να γράφω. Η μισή μου ζωή είναι στις λέξεις. Όμως όχι εδώ και όχι έτσι. Όταν περάσουν οι υποχρεώσεις της Γ' Λυκείου είμαι σίγουρος πως θα επιστρέψει η Ιδέα αυτής της φωνής.

Σας ευχαριστώ όλους όσους λυγίζατε τα γράμματα να ισιώσουν να δείξουν το δρόμο που σήμαινα. Σας ευχαριστώ όλους... Ο καθένας σας είμαι σίγουρος πως το ξέρει προσωπικά. Πέρα από την απροσωπιά και το γ' πρόσωπο με ακούγατε και σας άκουγα, με γνωρίζατε και σας γνώρισα και ας μην είπα ποτέ το όνομά μου. Αυτή ή ιδιαιτερότητα των Ιδεών. Και πάνω σε αυτή πατάω κάθε φορά που μιλάω για τον Πλάτωνα, τον Καβάφη, τον αγαπημένο Elton, κάποιον αγαπημένο φίλο που έχει πεθάνει πια, το παππού μου, τις αγάπες μου, το όραμά μου και είμαι βέβαιος πως μετά από χρόνια οι ενθυμήσεις του εαυτού μου πάνω σε αυτό θα πατούν να θυμούνται τα εγγόνια μου τι αγάπησα και τι μίσησα... Σας ευχαριστώ

Και να κλείσω με αυτό το τραγούδι για ένα λουλούδι:

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

"Απαγόρευση της θεατρικής παράστασης «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie

Ο δήμαρχος της Ηλιούπολης Γιάννης Αναγνώστου απαγορεύει την παρουσίαση της παράστασης «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» στο δημοτικό θέατρο Ηλιούπολης, διότι, όπως ο ίδιος δήλωσε, θεωρεί την κίνηση αυτή «πολιτική κίνηση».

Aντιπρόσωποι πολιτιστικού φορέα της Ηλιούπολης σε συνεργασία με το επίσημο πολιτιστικό κέντρο το δήμου ενδιαφέρθηκαν για το ανέβασμα της παράστασης στο δήμο Ηλιούπολης. Η παράσταση είχε προγραμματιστεί για τις 7 Ιουλίου 2010. Είχαν συμφωνηθεί όλα τα διαδικαστικά, είχαν οριστεί οι ημερομηνίες των τεχνικών προβών και διευθετούνταν τα επιμέρους τεχνικά ζητήματα.

Ο πολιτιστικός φορέας του δήμου έδωσε διορία στο δήμαρχο και τον αντιδήμαρχο να αναθεωρήσουν τη θέση τους μέχρι την Κυριακή 28 Ιουνίου. Η θέση όμως του δημάρχου δεν έχει αλλάξει.

Ακυρώνει προγραμματισμένη θεατρική παράσταση απαγορεύοντας την φιλοξενία της στο δημοτικό θέατρο. Απαγορεύει την παράσταση "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie", μία παράσταση της Μάνιας Παπαδημητρίου που παρουσιάστηκε όλο το χειμώνα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, μία παράσταση που πήρε δύο παρατάσεις και που θα συνεχίσει να παρουσιάζεται και για δεύτερη χρονιά."


Πηγή:http://smallbreaths.blogspot.com/2010/06/blog-post_29.html



Επειδή το θέμα της παράστασης θίγει συγκεκριμένες πολιτικές στάσεις μάλλον κάποιους ενοχλεί. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε να γίνεται κάτι τέτοιο και το πιο σημαντικό από όλα είναι η ενημέρωση.

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Ελπίζω

Κάθισε χάμου να κοιτά το πέλαγος
Στάθηκε σιωπηλός να πειστεί.
Δάκρυσε ήδη. Μόνος.
Παρατηρεί ποιός έρχεται από μακριά
...............





Δυο γλαρόπουλα ξανθά
κι άλλα κι άλλα!
κι αυτός πετάει, υψώνεται, ζωντανεύει!
απλώνει κι ορθώνεται.
Ζει, το ακούσατε όλοι;
Ζει!
Και κοιτά απ τους αψηλούς αέρηδες το κόσμο
τον ήλιο να στάζει δάκρυ αληθινό.
Επιτέλους. Είναι ελεύθερος! Είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!

Τώρα κοιτάζει τον ουρανό να ελπίζει...
Από αύριο, από αύριο άνθρωποι
θα αναστηθεί στην αιωνιότητα...

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

ΑΥΤΟΣ ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!

Και ύστερα πέρασαν τόσοι μήνες, χαμένοι μέσα στην απουσία. Ξέρω πως ίσως να ξεχάστηκα και να ξέχασα μέσα σε μήνες σιωπής. Το θέμα για μένα ήταν πως έπρεπε να "παλέψω με το τέρας" και ήξερα πως αυτή η σύγκρουση δε θα σταμάταγε ποτέ αφού ξεκίνησε. Έπρεπε να βγουν μέσα από τη φωλιά τους θεμελιώδη στοιχεία. Αισθάνομαι πως είδα τον εαυτό μου και τους άλλους. Φάνηκε μπροστά μου το δικό μου Alter ego, η θεία αναζήτηση της ύπαρξης και χιλιάδες συναισθήματα. Αισθάνομαι σα να είναι απόκομμα από ταινία σε παλιό κινηματογράφο όλα αυτά και καταβάθως κρυφογελάω γιατί δεν θα ξαναέρθει μέρα χωρίς μια μελαγχολία. Και δε θα υπάρξει μελαγχολία που να μην βγάλει μια μεγάλη αγάπη από μέσα της. Έχει διαφορά το μοιρολόι από τον αγώνα. Δεν αφορά τους ανθρώπους να κλαψουρίζουν για τα βάσανά τους μα να δίδουν τον εαυτό τους για το όραμά τους. Το οποίο κατάλαβα πως είναι κοινό. Όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους την ιδέα της αγάπης και της δικαιοσύνης και για αυτό πρέπει να βρουν το δρόμο να πορευθούν προς την αποθέωση του πνεύματός τους. Να μην ξεχνάτε πως έχουμε να χτίσουμε ένα μεγάλο σπίτι να φυλάει μέσα του όλες τις μυρωδιές κι όλα τα φαντάσματα των περασμένων χρόνων. Έχουμε να να θυμόμαστε κάθε αρχαίο και κάθε νέο. Αυτό το σπίτι είναι τούτη δω η γη. Και δεν είναι μόνων ἀνδρῶν ἐπιφανῶν τάφος, είναι τάφος για όλους μα όλους του ανθρώπους που αναπνέουν τον ίδιο αέρα και τραγουδούν "But I feel I'm growing older" και ο,τι άλλο επιθυμεί η παγκόσμια παρουσία τους. Πρέπει να αναστήσουμε τον οικουμενικό άνθρωπο. Κατοικεί μέσα μας, ας ψάξει ο καθένας για αυτόν.

Συγχωρέστε με αν είναι κάπως μπερδεμένες οι σκέψεις μου:)

Μου θύμισε κάτι μια αγαπημένη φίλη. Ας το μοιραστούμε....

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Βρίσκω ξανά

Κράτα γερά αγάπη βαθιά και ψέλνε αυτούς εδώ τους στίχους τις βραδινές εκείνες ώρες της φωτιάς.

Tόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα
όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε
πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους,
μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη
και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους
για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα.


Να θυμάσαι πως η νίκη ανήκει στους αθάνατους και όλοι αυτοί που πέθαναν δεν ήταν τίποτε άλλο από θνητοί....

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

εν αρχή ην ο δάσκαλος

Είναι σαν να υπάρχουν κάποιοι φυλακισμένοι σε μια σπηλιά. Εκεί κατοικούσαν και ακριβώς επειδή είχαν ονομάσει εκείνο το μέρος "αιώνια κατοικία" για αυτού είχαν την αίσθηση πως αυτό το ολοκλήρωμα από πέτρες που έβλεπαν είναι ο κόσμος τους. Ώσπου η όραση της φύση και η τύφλωση της παλιάς (ψευδ)αίσθησης με μια νέα αλήθεια ήρθε να ολοκληρώσει το κύκλο για μια νέα στροφή. Αυτή είναι (όπως προσπάθησα να περιγράψω, αν ατυχώ στη περιγραφή συγχωρέστε με) η παραβολή του σπηλαίου που έγραψε ο Πλάτων.

Αυτή είναι για μένα όχι μόνο μια απλή αποστολή ενός φιλοσόφου που φτάνει στα ανώτατα πνευματικά του επίπεδα, αλλά είναι ο ορισμός της Διδαχής! Ο πρώτος δάσκαλος λοιπόν για τους ανθρώπους είναι η φύση. Και αυτή δίνει τα πρώτα ερεθίσματα καθώς και ορίζει τα ένστικτα. Έτσι κι εγώ έχω το λογικό δικαίωμα να χρησιμοποιώ αυτό το "εγώ" όχι σαν αφηρημένη έννοια αλλά ως εργαλείο να σας μεταφέρω την ύπαρξή μου ορισμένη.

Και έρχονται κάποιοι άνθρωποι σφετερίζοντας τον τίτλο του δασκάλου να σταθούν μπροστά από μάτια ξέροντας τι πρέπει να πουν, φορώντας σφιχτά ρολόι και περιμένοντας το ευλογημένο το κουδούνι να χτυπήσει -όχι εξ' αιτίας κάπου άλλου λόγου- αλλά για να γεμίσουν το βιβλίο ύλης. Να θυμίζουν πως κι εκείνοι έκαναν το καθήκον, οι φυτουργοί του κήπου της γνώσης! Γελαστήκατε.... Αν όλο τούτο λέγεται αγωγή των παιδιών και αν έτσι ορίζεται ο "παιδαγωγός"...

Κι όμως σε αυτόν το πύργο που θεριεύει μπροστά μας και φαντάζει στοιχειωμένος ζουν αληθινά θαύματα. Ζουν άνθρωποι με αγάπη, με εντιμότητα,με ηθική. Όσο κι αν με κάνουν να νομίζω πως αυτές οι λέξεις είναι παρωχημένες, κλισέ ηθικοπλασίας, ξεφτισμένα σκουπίδια για πατριδο- και πάσης φύσης -καπήλους δεν θα τους ακούω. Η εντιμότητα δεν έχει χαθεί. Εννυπάρχει μέσα στις καρδιές μας, όπως η ίδια η αλήθεια. Και τούτο διότι πριν σε μας έρθει η σάρκα έχει κατοίκηση αυτή... Αναπνέουν άνθρωποι που από τη μεγάλη αγάπη για το γένος των ανθρώπους αφιερώνουν τον βίο τους να διδάσκουν. Αυτοί δεν είναι κάπου αλλού... Εδώ βρίσκονται αλλά η απεραντοσύνης τους δεν τους επιτρέπει να βγουν σε γυαλιά και καρφιά να γίνουν "θύμα και ψώνιο"... Αν ψάξει ο καθένας θα βρει τέτοια παραδείγματα. Και είναι βέβαιο πως αυτοί οι δάσκαλοι μας "αλλάζουν το βλέμμα βοδιού και μας κάνουν πρόσωπο που λάμπει". Αυτοί είναι που θα γεννήσουν μικρούς δασκάλους με προοπτικές σαν κι των ίδιων. Αυτοί είναι που θα μας μάθουν το πολιτισμό για να αντιταχθούν στη μανα-δασκάλα μας τη φύση. Ναι, ο δάσκαλος είναι πολυπλοκότερος από τη φύση. Αυτός δημιουργεί πολιτισμό, τέχνη, επανάσταση, ελπίδα... Τέτοιους δασκάλους έχουμε ανάγκη και μόνο ο θάσκαλος θα μας βγάλει απ' το τέλμα... Διότι μια μικρή αναγέννηση δεν είναι ποτέ πιο αργά για να γίνει.

Ευχαριστώ από τη καρδιά μου όλους αυτούς που με δίδαξαν, ξέροντας ότι με ευεργέτησαν η όχι. Αυτοί είμαι το "εγώ" που εγώ ξεστομώ. Και αν τούτο το εγώ διαφοροποιήθηκε και έθεσε προσωπική τροχιά, τότε η κινητήρια δύναμη δεν ήταν ο εαυτός του, αλλά αυτοί! :)


Υγ:Αυτή τη μεγαλειώδης φράση στον τίτλο την είχε γράψει ο Λιαντίνης σε ένα βιβλίο του. Νομίζω ονομαζόταν "ελληνικά" ...

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Και κάθομαι και θυμάμαι αυτά που ξέρασε η ψυχή μου..... "σε φωνήεντα και σύμφωνα"

Σσσσ άκου:

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

Χαιρετώ λοιπόν....

Τέλος εποχής και αρχή μιας άλλης...

ΥΓ: Όλα αυτά που σου έγραψα με έκαναν να επιστρέψω στη στέγη που αγαπούσα, να θυμηθώ. Ευχαριστώ :)

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Ο χρόνος μιας ζωής

Ενεστώτας

αγαπώ

αγαπάς

αγαπά / αγαπάει

αγαπούμε / αγαπάμε

αγαπάτε

αγαπούν / αγαπάν(ε)


Παρατατικός

ήμουν
ήσουν

ήταν

ήμαστε

ήσαστε

ήταν


Αόριστος

έζησα

έζησες

έζησε

ζήσαμε

ζήσατε

έζησαν


Εξακ Μέλλοντας

θα νοσταλγώ

θα νοσταλγείς

θα νοσταλγεί

θα νοσταλγούμε

θα νοσταλγείτε

θα νοσταλγούν


Στιγ. Μέλλοντας

θα πιστέψω

θα πιστέψεις

θα πιστέψει

θα πιστέψουμε

θα πιστέψετε

θα πιστέψουν


Παρακείμενος

έχω πεθάνει
έχεις πεθάνει

έχει πεθάνει

έχουμε πεθάνει

έχετε πεθάνει

έχουν πεθάνει


Υπερσυντέλικος

είχα ακούσει

είχες ακούσει

είχε ακούσει

είχαμε ακούσει

είχατε ακούσει

είχαν ακούσει


Στιγμ. Μέλλοντας

θα έχω αγγίξει
θα έχεις αγγίξει

θα έχει αγγίξει

θα έχουμε αγγίξει

θα έχετε αγγίξει

θα έχουν αγγίξει


Υγ: Καθώς είχα πεθάνει, ήμουν ο,τι έζησα. Ακόμα και τότε, θα νοσταλγώ αυτό που είχα ακούσει κάποτε και θα πιστέψω όταν θα έχω αγγίξει αυτό που αγαπώ.....