Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Άγνωστος αίσθησις

Σε μία ιδέα ανθρώπων που καταλαβαίνουν, ξεύρουν να αποδίδουν, να επαίρονται και να πιστεύουν, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν εκατάλαβα ποτέ. Ούτε και τώρα, και όσες μέρες έχουν περάσει από τότε πάντα η ίδια ανάπτυξη του ίδιου επιφωνήματος -ως λέει κι ο Βαλερύ για την ποίηση-. Και μέσα στο καιρό το ίδιο ποτάμι και ο ίδιος άνεμος κυρτός και θεοδαρμένος(πόσο ειρωνικό κι ατέρμονο) να στέκει αναίσθητος κι απάνθρωπος... Να σχίζει τα κύματα, να αποκαλείται Μεσσίας. Να πλέκει στα ξανθά μαλλιά του τις οπτασίες του αύριο και να χειροκροτούν οι πέτρες και τα σύννεφα. Και οι άνθρωποι να κλαίνε από χαρά και να επεφημούν με πάθος... Μα εγώ δεν εκατάλαβα τίποτα. Μόνον αισθάνομαι. Ακούω τη πνοή μου κάθε που πάει να βγει και όλο που κρύβεται στα μέσα. Μόνο ζωη. Καμία γνώση.