Και ύστερα πέρασαν τόσοι μήνες, χαμένοι μέσα στην απουσία. Ξέρω πως ίσως να ξεχάστηκα και να ξέχασα μέσα σε μήνες σιωπής. Το θέμα για μένα ήταν πως έπρεπε να "παλέψω με το τέρας" και ήξερα πως αυτή η σύγκρουση δε θα σταμάταγε ποτέ αφού ξεκίνησε. Έπρεπε να βγουν μέσα από τη φωλιά τους θεμελιώδη στοιχεία. Αισθάνομαι πως είδα τον εαυτό μου και τους άλλους. Φάνηκε μπροστά μου το δικό μου Alter ego, η θεία αναζήτηση της ύπαρξης και χιλιάδες συναισθήματα. Αισθάνομαι σα να είναι απόκομμα από ταινία σε παλιό κινηματογράφο όλα αυτά και καταβάθως κρυφογελάω γιατί δεν θα ξαναέρθει μέρα χωρίς μια μελαγχολία. Και δε θα υπάρξει μελαγχολία που να μην βγάλει μια μεγάλη αγάπη από μέσα της. Έχει διαφορά το μοιρολόι από τον αγώνα. Δεν αφορά τους ανθρώπους να κλαψουρίζουν για τα βάσανά τους μα να δίδουν τον εαυτό τους για το όραμά τους. Το οποίο κατάλαβα πως είναι κοινό. Όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους την ιδέα της αγάπης και της δικαιοσύνης και για αυτό πρέπει να βρουν το δρόμο να πορευθούν προς την αποθέωση του πνεύματός τους. Να μην ξεχνάτε πως έχουμε να χτίσουμε ένα μεγάλο σπίτι να φυλάει μέσα του όλες τις μυρωδιές κι όλα τα φαντάσματα των περασμένων χρόνων. Έχουμε να να θυμόμαστε κάθε αρχαίο και κάθε νέο. Αυτό το σπίτι είναι τούτη δω η γη. Και δεν είναι μόνων ἀνδρῶν ἐπιφανῶν τάφος, είναι τάφος για όλους μα όλους του ανθρώπους που αναπνέουν τον ίδιο αέρα και τραγουδούν "But I feel I'm growing older" και ο,τι άλλο επιθυμεί η παγκόσμια παρουσία τους. Πρέπει να αναστήσουμε τον οικουμενικό άνθρωπο. Κατοικεί μέσα μας, ας ψάξει ο καθένας για αυτόν.
Συγχωρέστε με αν είναι κάπως μπερδεμένες οι σκέψεις μου:)
Μου θύμισε κάτι μια αγαπημένη φίλη. Ας το μοιραστούμε....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου