Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Παιδὸς ἡ βασιληίη

Κάποτε διάβασα πως το να είσαι Ελληνικός σημαίνει με απλά λόγια τέσσερεις τρόπους συμπεριφοράς. Ένας από αυτούς είναι να αγαπάς τον Άνθρωπο. Και πως αλλιώς... αφού ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.

Και αν ακόμα ο Οιδίποδας είναι τραγικό πρόσωπο, τα παιδιά του (και αδέλφια του) είναι ακόμη πιο τραγικά από εκείνων. Το ίδιο και στη σύγκρουση του Κρέοντα με την Αντιγόνη. Η πιο τολμηρή γυναίκα στη Θήβα γνωρίζει πως το τίμημα της ηθικής απέναντι στην απόλυτη εξουσία είναι το πιο βαρύ. Και επιλέγει όχι αυτόν τον ερασιθάνατο κόσμο, αλλά σε άλλη ζωή να κορυφώσει τον ερωτά της. Και ακουμπισμένος στο θρόνο του ο Οιδίποδας να χάνει το γιο του και τη γυναίκα του επειδή δε μπόρεσε να αρνηθεί την ψεύτικη κοσμική του εξουσία. Αυτός ο βασιλιάς είναι στο τέλος ο ίδιος που παρακαλούσε το θάνατο...

Και εκεί μετά από το φοβερό σεισμό που έπεσε στο γιο και το πατέρα, ακούστηκε σα να σχίζεται ο ουρανός: "κλαίων φρενώσεις, ὢν φρενῶν αὐτὸς κενός". Το κλάμα θα σε αντρώσει γιέ μου. Να μάθεις να πονάς για το δίκαιο και τότε θα αποικοδομηθεί στα μάτια σου ο κόσμος, όταν βάλεις μυαλό γιέ μου. Και μετά τα βροντερά τούτα λόγια, σα τη πιο πικρή και ανεκδιήγητη αλήθεια, βγαίνουν οι γέροντες στη σκηνή και κράζουν το πιο ισχυρό σύνθημα: Ἔρως....

Και μέσα στα χρόνια πολεμούμε με τέρατα ενδότερα και σπηλαιώδη να σταθούμε με περηφάνια μπροστά στα μικρά παιδία που θα φυτρώσει ο έρωτάς μας, να έχουμε να δύο λόγια να τους ψιθυρίσουμε: Να αγόρι μου, ένα παντελονάκι αέρινο σου δίδω για τη πρώτη ανάσα που θα σηκώσεις στο δέρμα της, να σεργιανάς στον ουρανό μεστός και πορφυροδαρμένος, να περπατάς στα λυχνάρια του χρόνου που αφήνουν με αίμα τα σημάδια τους στα ύψη. Και σε σένα κορούλα μου για τα κρυφά μαλλάκια σου όταν το φως από τον πιο ωραίο άνδρα τα γδύσει από την ασχήμια των ανθρώπων, με τις κλωστές από το χρόνο σου φτιαξα ένα κέντημα να θρέφει στα μαλλιά σου. Να τρέχεςι στα παλάτια της Ανατολής, στο σχίσμα από το δοξάρι να αρμενίζεις στους ήχους της ποίησης, να κρύβεις στα πόδια αου τον "ωκεανό και το άλογο" ώσπου όλα να γίνουν φως, Γυναίκα! Αυτά τα λίγα να έχω να πω πως μου άφησε η κάθοδός μου στο καιρό και για αυτά τα λίγα τόσα χρόνια το θάνατο κυνηγούσα και τώρα για αυτά τα λίγα Ο πιο Βαθύς Βαρδάρης βγαίνει απόξω μου, για να είναι τώρα δικά σας παιδιά μου. Δε θέλω να μισώ όλους εκείνους που κάποτε θα σβήσει το μετωπό τους από το χώμα. Μόνον αγαπώ αυτούς που μετ τις μάχες που θα ξενυχτάει ο Έρωτας αυτοί θα τον περιμένουν στον ύπνο τους. Οι πιο σκληροί Ενύπνιοι! Οι πιο τραγικοί Άνθρωποι. Εκεί στα τρεμάμενα μέλη τους το πρωί που η αυγή χαράζει να έρχεται από τα κανόνια ο Έρωτας και μετά....

Μετά η Ζωή.

Αυτή η κληρονομία που επιλέγω. Αυτή η κληρονομιά... Αυτή η θυσία στα γράμματα. Αυτό το άρωμα από το δέρμα. Αυτή η διδασκαλία. Όχι πια θάνατος στο Θάνατο....


ΥΓ: Και αυτή η Ζωή κάποια Κυριακή έγινε τραγούδι:

3 σχόλια:

manolia είπε...

"Ονειρεύομαι έναν έρωτα όπου δυο άνθρωποι μοιράζονται το πάθος ν'αναζητήσουν μαζί μια ανώτερη αλήθεια. Ίσως δεν θα 'πρεπε να τ' ονομάζω έρωτα. Ίσως το πραγματικό του όνομα είναι φιλία"
(Όταν έκλαψε ο Νίτσε)

εσένα σκέφτηκα καλέ μου φίλε..

Σκιά με παλμό είπε...

Αυτή η λέξη που χει γίνει κουρελού, ας βρεθούν λοιπόν να τη κρατήσουν δυο άτομα στα χέρια τους και μαζί της να ιδούν το φως... Φιλία

Σκιά με παλμό είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.