Η ίδια φωνή, στην αιωνιότητα

Δεν υπάρχουν ταμπέλες που οδηγούν στην ευτυχία. Υπάρχει μόνο όραμα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως μπορεί να χαρακτηριστεί ως "ουτοπικό" ή "ρεαλιστικό". Το όραμα είναι πολύ προσωπική υπόθεση, όπως είναι και η αλήθεια. Μα για να έχεις όραμα πρέπει να ξες ποιος είσαι και που θέλεις να φτάσεις. Να ξες τον εαυτό σου (temet nosce). Τον μαθαίνεις μόνος και μέσα απ τους άλλους. Όταν ξες ποιος είσαι, για ποιο λόγο είσαι εδώ, θα βρεις στόχο θα βρεις όραμα...

Εκτός όμως από τη θεωρία, η πράξη δεν είναι αποκομμένη από την πραγματικότητα. Όσες λεπτομέρειες κι αν λείπουν η θεωρία έχει πάντα ρεαλιστική βάση. Και εκεί που όλοι δυσκολεύονται είναι στη πραγμάτωσής της.

Δεν χρειάζεται να γίνει επανάσταση για να πετύχεις τον στόχο... Χρειάζεται να αρχίζεις από τα απλά. Από τα σκουπίδια που πετάνε στη παραλία αυτοί που δεν αντέχουν να καταλάβουν το μεγαλείο της αλήθειας που καταστρέφουν. Αν κανείς αρχίσει από εκεί, τότε θα έχει βάλει γερές βάσεις για τη δική του πορεία, όποια κι αν είναι. Τα σύνθετα είναι μια αλληλουχία από απλά και αν δεν αγγίξει κάποιος τα απλά πως θα φτάσει στα σύνθετα;...

Τη προηγούμενη τρίτη είδα το παρακάτω βίντεο και για έναν άγνωστο λόγο, ενώ τόσα χρόνια άκουγα την ίδια φωνή να λέει τα ίδια λόγια, αυτή τη φορά ήταν τόσο συγκινητικά... Και αυτό επειδή νοστάλγησα όλο αυτό το όραμα τους που φανερωνόταν από τα χείλη τους, σιγά σιγά, σαν οπτασία που έπαιρνε μορφή, ξαφνικά σταμάτησα να σκέφτομαι και δάκρυσα...

"των..

ελεύθερων...

αγωνιζόμενων

Ελλήνων"...

ΥΓ: Ο αγώνας για την ελευθερία δεν είναι μονοδιάστατος... Σε αυτόν παλεύουν όλοι χωρίς διακρίσεις, χρώματα και ταυτότητες. Σε αυτόν παλεύουν άνθρωποι στο χρόνο. Και είναι εκείνοι οι άνθρωποι που χωρίς να θέτουν το προσωπικό συμφέρον πάνω από των υπολοίπων, δεν χώρισαν κανέναν βάσει της ταυτότητάς τους. Και εκείνοι οι άνθρωποι είναι οι ήρωες...