Είμαι σαν κάποιο βασιλιά σε μια σκοτεινή χώρα,
πλούσιον, αλλά χωρίς ισχύ, νέον, αλλά από τώρα
γέρο, που τους παιδαγωγούς φεύγει, περιφρονεί,
και την ανία του να διώξει ματαιοπονεί
μ' όσες μπαλάντες απαγγέλλει ο γελωτοποιός του.
Τίποτε δε φαιδρύνει πια το μέτωπο του αρρώστου,
ούτε οι κυρίες ημίγυμνες, που είν' έτοιμες να πουν,
αν το θελήσει, πως πολύ πολύ τον αγαπούν,
ούτε η αγέλη των σκυλιών, οι ιέρακες, το κυνήγι,
ούτε ο λαός. Προστρέχοντας, η πόρτα όταν ανοίγει.
Γίνεται μνήμα το βαρύ κρεβάτι του, κι αυτός,
χωρίς ένα χαμόγελο, σέρνεται σκελετός.
Χρυσάφι κι αν του φτιάχνουν οι σοφοί, δε θα μπορέσουν
το σαπισμένο τού είναι του στοιχείο ν' αφαιρέσουν,
και με τα αιμάτινα λουτρά, τέχνη ρωμαϊκή,
ιδιοτροπία των ισχυρών τότε γεροντική,
να δώσουνε θερμότητα σ' αυτό το πτώμα που έχει
μόνο της Λήθης το νερό στις φλέβες του και τρέχει.
Μετάφραση: Κώστας Καρυωτάκης.
*Νομίζω είναι ο μεγαλύτερος ορισμός της εσωτερικής μελαγχολίας που δεν αλλάζει με κανέναν υλικό τρόπο..
Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Εύχομαι όλο το "χρυσάφι" της ζωής να έχει βρει τη δική του φωλιά μέσα σου. Σίγουρα χρειάζεται φροντίδα, μα είμαι σχεδόν σίγουρη πως μπορείς να την προσφέρεις
Καλό σου ξημέρωμα... είμαι εδώ... όσο μπορώ...
:)
Νέος και γέρος βασιλιάς ... πλούσιος αλλά χωρίς ισχύ ......
Ο οΡΙσμός της Μελαγχολίας ...
" το έρημο απο υπηκόους βασίλειο"
του Μπέκετ μου ..........
χαίρομαι που σε βρήκα
φιλι
_Κυβέλη_
απ' τα αγαπημένα ποιήματα του Μπωντλαιρ...
"χαίρομαι που σε βρήκα":
σα πολύ γρήγορα δε το πες...;
Δημοσίευση σχολίου