Πέρασαν κι όλας δύο μήνες από τότε. Θυμάμαι... δε μπορώ να κάνω τίποτε άλλο, μόνο ενθυμήσεις αγγίζω. Φωνάζω μήπως και αναστήσω το παλιό όνειρο μα κούφια η ελπίδα, όπως κούφια και η φωνή. Μοιάζει σα να περνά από σωλήνα με χοντρές τρύπες που τη σκίζουν και φτάνει πίσω στην ανάμνηση, ήχος χωρίς ιδέα. Θα περάσουν χρόνια κι άλλα και κάθε φορά θα αναφέρω το ίδιο 'πέρασε κι όλας...καιρός". Φαίνεται σαν χτες, σαν πριν από λίγο και ποιά η διαφορά; Το παρελθόν δε γίνεται μέλλον, ούτε παρόν, χάνεται μοναδικά πίσω στις ράγες που αργά - αργά σπάνε, στο τρένο που αγωνιά να περάσει απέναντι, να είναι πάντα επίκαιρο. να ανοίξει τις πόρτες και να...
Εγώ φταίω. Δεν εξηγείται αλλιώς η δική μας ιστορία. Πάντα κάποιος φταίει για να βασανίζει σκληρά αυτούς που θα ρθουν κι αυτός λες και καταραμένος από κάποιο Θεό δε μπορεί να πάρει πίσω τίποτα. Όσο κι αν κλαίει ποτέ δε θα νιώσει ξανά ελεύθερος... Σα να ήταν γραφτό του να γίνει έτσι. Μα κι αν αυτός κλαίει δυνατά κι αν οι περαστικοί τον ακούν με προσοχή. τι θα αλλάξει...; Ποιός κατάλαβε το φορτίο που κουβαλά; Θα πουν τα ίδια σαν πάντα: "ήθελε και τα 'παθε"
"καλύτερα να πεθάνει, μη βασανίζεται"
"Αν τον έβλεπα μπροστά μου, δε θα κρατιόμουν"
"Και φαίνονταν τόσο καλό παιδί αχ τι είναι η ζωή"
κανείς τους. δε θα χτυπήσει τη πόρτα -έστω και δειλά- με ένα μαντήλι του δρόμου, να καθαρίσει τα δάκρια... Σαν αυτά τα δάκρια να μην είναι από άνθρωπο για ανθρώπους.
Όχι δεν άλλεξε... Ήταν πάντα έτσι, απλά το 'κρυβε μην τους πληγώσει. Προτιμούσε να πληγώνεται ο ίδιος. Καμιά φορά όταν ο πόνος ήταν δυνατός έσφιγγε τα δόντια του και παρακαλούσε να σταματήσει. Ποιός μπήκε μέσα του τότε;... Κανείς... Ποιός προσπάθησε να κατανοήσει γιατί τα πουλιά κελαηδούν ελεγειακά; Κανείς. Νόμιζαν πως ήταν απλά μια ακόμα συννεφιασμένη μέρα. Ποτέ όμως δε τους είπε λέξη. Πάντα τους κοιτούσε με ένα αθώο χαμόγελο σαν να τους λέει: "Δε πειράζει, ίσως αύριο.." Μα το αύριο δε έμελλε να έρθει σε κανένα κόσμο. Αυτή τη συμφωνία κλείσανε. Να μην έρθει...
Πέρασαν κιόλας δύο μήνες. Άνθρωποι πεθαίνουν αφήνουν διαθήκες πίσω τους, να χουν να τους θυμούνται πως κάτι άλλαξαν , πως κάτι έκαναν κι αυτοί. Για μένα η μόνη διαθήκη του παρελθόντος είναι η σκέψη, η ανάμνηση. "επέστρεφε", λοιπόν
"συχνά και παίρνε με αγαπημένη αίσθησις", καθώς μόνο εσένα έχω για να θυμάμαι ποιός ήμουν...
13 σχόλια:
μου έδωσες την αίσθηση "κλείνω σφιχτά τα μάτια να θυμηθώ το παρελθόν..κάθε του στιγμή..να μην ξεχάσω.."
σαν τιμωρία?σαν λύτρωση?δεν ξέρω γιατί και αν τα κλείνεις τόσο σφιχτά..
αλλά..αν έχουμε μόνο τις αναμνήσεις μας, για να θυμόμαστε ποιοι είμαστε..το μέλλον θα έχει νόημα? (φοβάμαι ότι θα χαθεί και η ελπίδα για κάποια αλλαγή..)
κι αν πάλι όντως τιμωρείς τον ευατό σου με αυτές..και εμμένεις στο πρέπει να τις θυμάμαι..το αύριο δεν θα έρθει ποτέ..(?αναρωτιέμαι..)
(πολύ ωραίο κείμενο :) )
σα αυτοτιμωρία... συνηδειτή και απαραίτητη συμφωνα με τα όνειρά μου... στο γιατί δεν μπορώ να σου απαντήσω... συγνώμη :(
το αύριο θα ναι όμοιο με το χθες κι αν αλλάξει κάποτε θα είναι σαν το ενδιάμεσο κενό ανάμεσα στη μια ταινια από την άλλη....
(θα έλεγα πως το κειμενο είναι φριχτο..)
σύμφωνα με τα όνειρα σου?? τα όνειρα σου, σου λένε τιμώρησε τον εαυτό σου ;...
θέλω να ελπίζω..κάπου θα αλλάξουν τα πράγματα..(πρέπει να αλλάξουν..)αυτό που σκέφτομαι τόσο καιρό είναι ότι η επόμενη μέρα μπορεί να είναι καλύτερη από την χθεσινή και χειρότερη από την επόμενη..(δεν σταματώ να το σκέφτομαι ποτέ..)
μάλλον πονεμένος δεν είμαι (μόνο) εγώ..
(το κείμενο είναι ωραίο..)
όταν τα όνειρά σου είναι να αγαπάς τους άλλους, προτιμάς να αυτοτιμωρείσε...
πόλυ λίγες φορές είναι έτσι....
Πολλοί άνθρωποι είναι πονεμένοι, λίγοι το δείχνου και πολύ λίγοι τους καταλαβαίνουν...
http://www.youtube.com/watch?v=QhKTPC8c6fA
www.youtube.com/watch?v=qKGsHehsmtE (αυτό άκουγα όταν διάβαζα το τελευταίο σου σχόλιο)
δεν έχω να σου απαντήσω κάτι..η μέρα είναι όλη δική σου..
Όταν κάτι ή κάποιος έχει γίνει ένα μέσα στη ψυχή σου, όταν κάτι ή κάποιος έχει γίνει η ίδια σου η ψυχή, όσοι μήνες κι αν περάσουν δε θα μπορέσεις να τον αποκόψεις. Αν όμως χρειάζεται να προχωρήσεις παρακάτω, κλείσε το "κουτάκι", φύλαξε μέσα του όλες τις στιγμές, άνοιξε τα μάτια και χαμογέλασε στη ζωή. Αυτή θα σου δείξει το δρόμο, εσύ πρέπει να αποφασίσεις την πορεία.. κι ας είναι δύσκολη η επιλογή
Καλησπέρα :-)
@ Υάδα
Μπορεί να είναι τόσο εύκολα περιγράψιμη, μα όλη αυτή η διαδικασία σε βάζει κάτω στα γόνατα να κλαις μόνος... Πρέπει να έχεις δυναμη να κλεισεις το κουτάκι πριν σε "κλείσει" αυτό... Το σίγουρο είναι πως αν θες να προχωρήσεις κάποια στιγμή πρέπει να το κλεισεις το ρημάδι...
Θέλεις να προχωρήσεις όμως; Σε αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσεις στον εαυτό σου πρώτα και μετά θα έρθει και το "κλείσιμο" :-)
Καλή σου μέρα
Ο έρωτας πάντα πεθαίνει και είναι στις κατάρες του να μη πεθαίνει ταυτόχρονα και στους δυο. Πάντα ο ένας κουβαλάει τη ντροπή του προδότη και ο άλλος την ντροπή του προδομένου. Ποιο είναι πιο βαρύ απο τα δυο κανεις δε μπορεί να ξέρει...
ειλικρινά δε ξέρω αν όντως ο προδότης έχει ντροπή... Κι αν έχει γιατί δεν έρχεται ποτέ στην ιστορία να ζητήσει συγνώμη...;; Γιατί βασανίζει τόσο..
Συγγνώμη που σε πρόδωσα;
Συγγνώμη που ενω ήξερα πως σου έκανα κακό, το έκανα γιατί αυτό ήθελα;
Συγγνώμη που δε σε σκέφτηκα ούτε μια στιγμή;
Συγγνώμη που νοιάστηκα μόνο για εμένα;
Έσύ πόσο ευκόλα τα λες αυτά;;;
Αυτό που λες είναι ακραίο... Αλλά και να ισχύουν όλα αυτά... πως είναι δυνατόν να μην αισθανόταν ενοχές όταν τα έκανε και να αισθανθεί στο συγνώμη...?
Υπάρχουν φορές που ότι κάνουμε έχει γνώμονα την εύκολη λύση γιατί δεν αντέχουμε να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας. Σε αυτές τις στιγμές γίνονται πολλές χοντράδες... Εγώ απο τη πλευρά μου θα του έδωσα ακόμα μια ευκαιρία, τελευταία και το ξέρει, να σώσει τουλάχιστον τις αναμνήσεις πριν μαυρίσουν.... Δε περιμένω να τα ξαναβρούμε, να μη σβηστούν τόσα χρόνια φιλίας άδοξα , να μπορώ να θυμάμαι χωρίς να σιχτιρίζω. Και αν είμαι αυστηρή είναι γιατί και ειμαί και και τον εαυτό μου
Δημοσίευση σχολίου