Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Το δικό μου, το δικό σου και η σχέση τους...



Φαίνεται πως δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα από τότε. Είμαστε οι συνοδοί του χρόνου σε έναν χορό που δε ξέρουμε πότε άρχισε πώς και αν θα τελειώσει. Κάνουμε όνειρα και λέμε πως δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που ζούμε. Βρίσκονται σε ένα άλλον ουρανό και βέβαιοι, συνεχίζουμε τις φιγούρες μας προς το άγνωστο, σε ένα γνωστό (όπως πολλοί λένε) παρόν. Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε. Κάποια στιγμή φτάνει η ώρα να πάμε σχολείο να μάθουμε τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει που οι γονείς μας, μας το ψιθύριζαν τα βράδια πριν κοιμηθούμε στα παραμύθια. Μεγαλώνουμε κι άλλο, ερωτευόμαστε και πονάμε. Είμαστε τότε τόσο σίγουροι για το παρελθόν που αφήσαμε και που τώρα είμαστε "έφηβα γεράκια", με επιλογές, κατακτήσεις, λύπες. Συνεχίζουμε, ζητάμε αγάπη, κατανόηση, χρήματα για να επιβιώσουμε και (μπορεί) παιδιά να τους δώσουμε πνοή να συνεχίσουν. Όλα αυτά (και πολλά άλλα), ώσπου εκείνη η ώρα που απ' ότι φαίνεται ο χορός τελειώνει και έρχεται η σειρά, δειλά-δειλά κάποιου άλλου συνοδού να έρθει στη θέση μας, φτάνει. Εκεί άλλοι φωνάζουν, άλλοι δακρύζουν, άλλοι ονειρεύονται, άλλοι σταυροκοπιούνται (και πολλά άλλα που τώρα δε θυμάμαι, η δε θα τα μάθω ποτέ). Αφήνουμε πίσω μας διαθήκες. Άλλοι δημόσια έγγραφα, άλλοι μελωδίες, ποιήματα, οικόπεδα, εγγόνια (και πολλά άλλα που τώρα δε θυμάμαι, η δε θα μάθω ποτέ).

Αν ρωτήσετε κάποιον, να σας πει τι κατάλαβε απ αυτό το ντουέτο, μάλλον θα σας κοιτάξει περίεργα και θα συνεχίσει το δρόμο του. Θα νομίσει πως είστε εκτός χρόνου, τόπου, εποχής και άλλων μεταβλητών, θα σας περάσει σαν αυτό που λέμε συνήθως "σαλεμένο". Έχω την αίσθηση πως μάλλον κι εσείς θα έχετε μια όμοια εντύπωση για αυτόν. Είστε και οι δυο σας τόσο σίγουροι για αυτό που βλέπετε , για αυτό που αγγίζεται, για αυτό που φιλάτε που (τουλάχιστον) δε σας νοιάζει και σχεδόν κανείς δεν ψάχνει πιο βαθιά. (Λίγο μάταιο βέβαια καθώς δε ξέρω αν θα βρει τίποτα διαφορετικό στο βάθος.. αν βρει τέρμα στο βάθος)...

Φαίνεται πως δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα από τότε. Από χθες, από προχθές, από πέρσι, από πρόπερσι, από μια 10ετία πριν από... από... Πάντα χορεύουμε με τον ίδιο, την ίδια μουσική υφή, το ίδιο ακροατήριο, τους ίδιους θεατές... Ζητάμε να αλλάξουμε, να αλλάξουμε, να δημιουργήσουμε, να αφήσουμε και στο τέλος πάνω στην αυτοαπολογία μας, έχουμε να πούμε τόσα λίγα. Είχαμε ελπίδα και όνειρα. Είχαμε διάθεση, θέλαμε να μετουσιώσουμε κάπου όλα αυτά. Και ... μα πως... αυτοί που θα 'ρθουν μετά από μας θα αναρωτιούνται τα ίδια, λες κι εμείς δεν κάναμε τίποτα! Μα πως κάναμε... Ελπίσαμε, ονειρευτήκαμε, ζήσαμε, είχαμε τη θέληση να κάνουμε πολλά.. Αλλά...τι κάναμε τελικά...;

5 σχόλια:

manolia είπε...

θύμωσα μαζί σου...αλήθεια είμαστε όλοι τόσο όμοιοι? πολυλογάδες και κούφιοι επαναστάτες για να αλλάξουμε τα ίδια και απαράλλαχτα..
θύμωσα και μαζί μου... έχω όνειρα για μένα..θέλω να τα δω να πραγματοποιούνται πριν χαρίσω στον επόμενο τον χορό μου..

Σκιά με παλμό είπε...

Ναι, με τη καλή έννοια αυτό ηθελα, να σε κάνω να θυμώσεις, όπως κι εγώ θυμώνω κάθε φορά που βλέπω την ιστορία και σκέφτομαι το δικό μου χορό. Πιστεύω πως δεν είμαστε είμαστε όλοι όμοιοι, στο ιδεολογικό πεδίο τουλάχιστον, αλλά όταν και οι κούφιοι επαναστάτες με τους αληθινους και γνησιους ανθρώπους που έχουν το αίσθημα της αυτοθυσίας, στη έκβαση των πραγμάτων πετυχαίνουν τα ίδια (δηλαδή τις αλλαγές που τους επιτρέπουν οι ανώτεροί τους), σε πρακτικό επίπεδο δεν είναι το ίδιο μάταιοι?

manolia είπε...

μάταιοι?γιατί μάταιοι? θα έλεγα ο αγώνας των αληθινών και γνήσιων επαναστατών καταλήγει να είναι μάταιος..και οι κούφιοι μάλλον ματαιόδοξοι..
ίσως να μην κατάλαβα καλά..

Σκιά με παλμό είπε...

Ναι, εγώ δεν το διατύπωσα καλά. Δεν έχω καλή σχέση με τις λέξεις, συγνώμη. Αυτό εννοούσα, ότι ο αγώνας είναι μάταιος, αλλά κάνω και έναν παραπάνω συλλογισμό: αν ο αγώνας είναι η διαθήκη σου και αυτός είναι μάταιος, ε και η πορεία σου στο χρόνο δεν είναι μάταιος...?

manolia είπε...

βασικά..δεν ξέρω αλλά, δεν θα έλεγα τον αγώνα διαθήκη..μπορεί η έκβασή του να είναι η διαθήκη μας..και μόνο αν κρίναμε ότι η πορεία μας στο χρόνο είναι μάταιη τότε ναι..να λέγαμε ότι όλα τελικά ήταν μάταια..
(για να σου πω την αλήθεια δεν κατάλαβα πως κατέληξε η συζήτηση έτσι..)