Μια ελπίδα η κατανόηση...

Και μόλις του είπα: " Μα καλά δε βλέπετε τη ζωή που κάνουμε... Εμείς εδώ μιλάμε τώρα μα σε λίγο ο καθένας θα ακολουθήσει το δρόμο του. Θα πάτε στην οικογένειά σας, στη δουλειά σας , στο σπίτι σας, στη ζωή σας. Δεν έχετε χρόνο να κάνατε τίποτε πέρα απ' αυτό που σας έμαθαν πως είναι ο στόχος της ζωής μας. Είμαστε σαν δυο πλοία μεσα στον ωκεανό που καπετάνιος είναι ο εγωισμός... Παντού και πάντοτε... και επειδή που και που πλήττουμε απ αυτόν ζητάμε να δεθούμε με τους άλλους να ερωτευτούμε και μόλις συμβεί ο σκοπός της ένωσης , πάλι ο καθένας με τον ίδιο καπετάνιο πλέει στο άγνωστο για να βυθιστεί και εκεί..."

Μου απαντήσει: " Εε καλά , δε θα γίνουμε και απόκοσμοι..."

Αναρωτιέμαι πόσο οι άνθρωποι εισχωρούν στις ψυχές των άλλων... Πόσο τις κατανοούν και αν αναρωτιούνται πόσο έχουν ανάγκη αυτή τη κατανόηση....

ΥΓ: Ίσως λοιπόν ο δόκιμος τίτλος να ήταν "Μια ψευδαίσθηση η ελπίδα"

(Δεν έχω λόγια...)

Άφησα να μην ξέρω

Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρά
μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει
και δεν τον ρώτησα ποτέ
ποιας φωτιάς γιος είναι,
σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει.

Δεν του λιγόστεψα του κόσμου
τα προσωπιδοφόρα πλάσματά του,
του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο
με θυσία και με στέρηση.
Mε το αίμα που μου δόθηκε
για να τον εξηγήσω.
Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Aίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθες,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.

Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως
να σε διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη
στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα
που, Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα
πώς μένουμε αξεδίψαστοι.
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Aναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη.

Κική Δημουλά (από "Tο λίγο του κόσμου", Στιγμή 1994)