Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

(Δεν έχω λόγια...)

Άφησα να μην ξέρω

Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρά
μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει
και δεν τον ρώτησα ποτέ
ποιας φωτιάς γιος είναι,
σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει.

Δεν του λιγόστεψα του κόσμου
τα προσωπιδοφόρα πλάσματά του,
του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο
με θυσία και με στέρηση.
Mε το αίμα που μου δόθηκε
για να τον εξηγήσω.
Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Aίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθες,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.

Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως
να σε διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη
στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα
που, Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα
πώς μένουμε αξεδίψαστοι.
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Aναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη.

Κική Δημουλά (από "Tο λίγο του κόσμου", Στιγμή 1994)

9 σχόλια:

manolia είπε...

μου άφησε πικρία αυτό το ποιήμα..είναι σκληρό να είσαι εκούσιος απλός παρατηρητής της ζωής σου..

Σκιά με παλμό είπε...

έχω την αίσθηση πως δε βρήκε τίποτα, γιατί έτσι μπερδεμένα της παρουσιασθηκαν. Δε νομίζω πως δε προσπάθησε, αλλά μάλλον πως δεν υπάρχει πουθενά ολόκληρη αλήθεια...

manolia είπε...

να σου πω την αλήθεια, όταν το διάβασα κατάλαβα ότι ίσως αυτή δεν προσπάθησε..αλλά προτιμώ την δική σου εκδοχή..

Ανώνυμος είπε...

Κατ' αρχάς θα συμφωνήσω με την/τον manolia ότι αυτή ίσως δεν προσπάθησε καθόλου.
Αναγράφει κάπου: "Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Aίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα."
Στην ζωή ο καθένας μας θα πρέπει να φτάνει στα όρια του προκειμένου να κερδίζει το ποθητό.

Σκιά με παλμό είπε...

Ναι μπορεί όντως να δέχτηκε τα δεδομένα χωρίς καν να τα επεξεργαστεί.

Κι αν το ποθητο είναι έξω απ τα όριά του?

Ανώνυμος είπε...

Ποιος μπορεί να προκαθορίσει τα όρια ενός ανθρώπου; Σκέψου τα ψυχικά αποθέματα που μπορεί να έχουμε σε δύσκολες στιγμές. Το ποθητό μπορεί να είναι το μαγικό όνειρο και η ελπίδα της ζωής μας.

Feli είπε...

allos enas grfos i zwi..poios ton elise kai ti katave meta? i mipws i lisi tou einai apla na zeis? sinexeia ainigmata brosta..kai apo pisw ti? ti uparxei prin kai ti meta? uparxei kati prin kai meta?

Σκιά με παλμό είπε...

Νομίζω περίπου τα ίδια ερωτηματα θα σου έκανα κι εγώ... Για αυτό λοιπόν μάλλον αυτός που θα μας δώσει την καλύτερη (όχι απόλυτα τη πληρέστερη) απάντηση ειναι ο εαυτός μας.

avraoneirou είπε...

Τη λατρεύω τη Δημουλά...με ταξιδεύει πάντοτε...

''Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ'όλα.Λίγο απ'όλα.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν ειμαι λυπημένη. ''