Όταν κοιτάς τον καθρέπτη πλέκεται μέσα στο μυαλό σου το παρελθόν με το παρόν, το μέλλον με το όνειρο, η αμαρτωλή όψη με το τον εραστή που κάθεται δίπλα σου, οι αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων, όλη σου η ζωή... Και μόλις πάς να αγγίξεις τον καθρέπτη (όχι δε θα σας πω πως γίνεται σαν το matrix) σταματά το χέρι σου εκεί που η μάταιη αντίληψή σου αντιλαμβάνεται πως όλα αυτά ήταν και είναι ένα είδωλο. Δεν είδες τίποτα άλλο από κάτι που μοιάζει σε όλα τούτα που σε έκαναν να συγκινηθείς μπροστά στο καθρέπτη. Κάπως έτσι είναι και η ζωή μας.... Σε καθρέπτες μέσα ριζωμένη...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου