Ένα γράμμα σε ένα φίλο.... (μια διαφορετική φωνή πνιγμένη)

Προς: ....
Θέμα: διαβασε το όλο .......
Ημερομηνία: 11 Ιουλ 1:00 πμ

ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ...

Λοιπόν... καλοκαίρι είναι, ημέρες ξεκούρασης... Και θα σου πω τι έκανα σήμερα το βράδυ. Κατά τις 10 και 30, πήγα στη θάλασσα. Έκανα δυο , τρεις γύρες, άκουσα τους ανθρώπους, άγγιξα τον άνεμο, αγκάλιασα σφιχτά τη σιωπή (όση έχει απομείνει στον κόσμο των ανθρώπων) και ήθελα να νιώσω απλός... Τόσο απλός, όσο τα δέντρα που στέκονταν δίπλα μου, όσο τα βότσαλα που ο ίδιος πατούσα. Κάθισα κάτω.. Στην αρχή παρατήρησα τον κόσμο από πιο χαμηλά. Μου φάνηκε πιο όμορφος. Είχε μια πιο οικεία αίσθηση. Και μετά ξάπλωσα ολόκληρος στα βότσαλα αγναντεύοντας κόσμους μακρινούς, ονειρεμένους θέλησα να ταξιδέψω με κάτι που αγαπώ.. Έβγαλα το κινητό μου, συνδέθηκα και άκουσα... Άκουσα από δύο χείλη μια μελωδία. Ήταν τόσο γνωστή σε μένα, λες και ήταν γραφτή δίκη μου. Κι όμως δεν ήταν. Η φωνή ψιθύριζε... δεν ούρλιαζε, ήθελα να ακούω το κύμα να χαϊδεύει τη παραλία καθώς θα ταξίδευα:

"Daniel is travelling tonight on a plane
I can see the red tail lights heading for Spain
Oh and I can see Daniel waving goodbye
God it looks like Daniel, must be the clouds in my eyes ...

Daniel my brother you are older than me
Do you still feel the pain of the scars that won't heal
Your eyes have died but you see more than I
Daniel you're a star in the face of the sky.."

Ένιωθα πως ζω ένα όνειρο ή πως ονειρεύομαι μια άλλη ζωή... Ακόμα δεν έχω καταλάβει τη διαφορά αυτών των δυο... Και όπως άκουγα αυτά τα λόγια.. Έψαξα μέσα στα άστρα, μέσα στους κλώνους του φωτός να βρω τον daniel και το αεροπλάνο... μα πουθενά... Δεν είδα ούτε χαμόγελα, ούτε τίποτα που να κάνει να αισθανθώ αυτόν ως τον αδελφό μου... Τον είδα αλλιώς.... Αναρωτιόμουν γιατί... μα γιατί όταν εμείς οι άνθρωποι είμαστε γυμνοί και πρέπει να καλυφτούμε από πεπραγμένα δικά μας, από ηρωικές παραστάσεις η από σπουδαία επιτεύγματα, ταξιδεύουμε στο παρελθόν... Εκεί αγαπητέ Νίκο, κατάλαβα πως το όνειρο τελείωνε... Ένιωσα βαθιά τη σάρκα μου να φλέγεται σε μια κόλαση που δεν ήταν κάνεις ούτε ο daniel ούτε κανένας. Ήταν μόνη της. Τι δυστυχία.. Πήγα και εγώ λοιπόν το χρόνο πίσω έψαξα.. και σταμάτησα στο μισό τα δάκρυα από τα μάτια μου... Μόλις τελικώς συνειδητοποίησα (καθώς και το τραγούδι τελείωσε) πως ήμουν ακόμα ξαπλωμένος κάτω απ τους αστερισμούς κοίταξα το ρολόι μου (ένα από τα μοναδικά αντικείμενα στη ζωή μου που μισώ τόσο πολύ). Είδα πως ακόμα δεν έχει φτάσει 11.
Πως λίγα λεπτά με έκαναν?
Πες μου γιατί Νίκο μου.....