Τρίτη 4 Αυγούστου 2009

Της μαργαρίτας πέταλα...

Η αρχή για όλο αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από ένα τραγούδι. Αυτό το τραγούδι... Γνώριζα από παλιά ότι η μουσική αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο για μένα, όμως όσο περνά ο καιρός δημιουργείται μια πιο στενή σχέση μαζί της. Αρχίζει να γίνεται τρόπος σκέψης και επιβίωσης. Συνήθως ήθελα να πιστεύω πως ο τελειότερος τρόπος σκέψης είναι τα μαθηματικά. Όχι πως τα αγάπησα ποτέ. Απλά ήταν εμφανής η συμβατική τους ανωτερότητα στο πεδίο της έκφρασης. Όσο όμως μεγαλώνω (εντάξει δε έχω μελώσει και τόσο), αντιλαμβάνομαι πως σκέφτομαι πιο πολύ με έναν μουσικό τρόπο.

Συγνώμη, αν ξέφυγα απ το θέμα... το συνηθίζω.
Οι περισσότεροι που ακούν το τραγούδι αυτό, αναπολούν στο παρελθόν ή θαυμάζουν το παρόν, ή ακόμα το βρίσκουν ως ένα "τραγουδάκι", αδιάφορο παρασκεύασμα της βιομηχανικής παραγωγής. Για μένα δεν είναι τίποτα από όλα αυτά.

Όταν αγγίζω την έννοια της φράσης: " you will always be inside my heart", με πιάνει ένα φτερούγισμα στη καρδιά και ένας πνιγμός στο στήθος, σα να θέλω να βγάλω έναν λυγμό που δε πρέπει.. Και ίσως να μην πρέπει. Προσπαθώ, να μη πιστεύω στα "πρέπει" και τα "μη". Προσπαθώ να τραγουδήσω μαζί με αυτή τη ξανθιά, κοριτσίστικη φωνή και ακούγομαι λυγμικός.

Μα η απουσία είναι μεγάλη και ο πόνος της μοναξιάς φρικτός που σα καταδίκη γραφτή, (που θα λεγε και ο ποιητής), έρχεται μέσα στη σιωπή, εκεί που η στιγμή των δακρύων φτάνει για να μου κάνει συντροφιά, με χαστουκίζει και κραυγάζει πως δεν έχω ευκαιρία άλλη... ως εδώ... Κι εγώ κάθομαι άκλαφτος σ' αυτή τη πλαστική καρέκλα και ακούω: "Now and forever you are still the one" και επιβάλλεται να σωπαίνω... Και αντί να αισθάνομαι όλα αυτά που ένιωσαν και οι άλλοι στην ακοή του τραγουδιού, αισθάνομαι ζήλια...

Ζηλεύω σαν ένα μικρό κορίτσι όταν του παίρνουν τις κούκλες τους. Μα εγώ δεν έχω κούκλες... Τις έσβησε ο χρόνος... Δε μπορούσα να βγάλω άχνα για αυτό, ή απλώς φοβόμουν και τώρα τι; μόνος... μόνος... ζηλεύω την παρουσία μέσα στην απουσία. Και όσο κι αν είναι τόσο αισθαντικό αυτό το τραγούδι κι αν είναι τόσο όμορφος ο έρωτας, όπως περιγράφει ο Αγάθων, τόσο που να κάνει τους βασιλείς ζητιάνους, γιατί εμένα με στεναχωρεί τόσο; Μήπως είχε δίκιο η Διοτίμα...;

Θα θελα κι εγώ τώρα να είχα δύο χείλη υγρά... Και μόνο αυτό, τίποτε άλλο. Και θα θελα απ αυτά ένα φιλί. Όχι οτιδήποτε, αλλά ένα φιλί με νόημα. Μια ψευδαίσθηση αθανασίας. Μόνο αυτό... Ίσως ζητάω πολλά. Μπορεί εγώ να μην είμαι άξιος... Αυτό μπορεί αν είναι το πεπρωμένο μου.

Το μόνο που ξέρω τούτη την ώρα είναι ο στόχος. Το τέλος. Η σιωπή....

Δεν υπάρχουν σχόλια: