Και εκεί που πίστευα πως το φως έφευγε από το δωμάτιο, η νεανική μυρωδιά εξαϋλώνονταν με τις ώρες και ένα ύστερο χαμόγελο καμπύλωνε λίγο πριν τη πορεία στο τάφο... Λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος... μία απ' τις καλύτερες νύχτες.
Αν ο λόγος είναι αργυρός, ο μονόλογος βαθύς (ίσως και κουραστικός πολλές φορές), οι φιλολογικές συζητήσεις ενδιαφέρουσες.. τότε δεν ήταν αυτό... Είναι κάτι άλλο. Δεν ήταν μια κατάθεση... Δεν έτρεμα μόνο εγώ (γιατί, κατά βάθος έτρεμα). Και ξέρω πως δεν ήμουν μόνο εγώ που ένοιωθα έτσι. Αν το λεγα με μια λέξη δεν θα το ονόμαζα: "έκσταση", ούτε "super", "φανταστικό"... Δε ξέρω πως να το πω... δεν υπάρχουν λέξεις...
Μου είπες... ακούω τη φωνή σου στο μυαλό μου. Άνοιξες αυτή τη ψυχή που αγκομαχά και έβγαλες ένα κόσμο ολάκερο μπροστά στα δύο υγρά χέρια μου, να αγγίξουν, από κρύσταλλο κι ασήμι... Σήκωσες την ανατολή σου και άρχισες να ψέλνεις άσματα πρωτάκουστα, για αλλόκοτους Θεούς σου. Δεν είχα δει ποτέ την ανατολή σου. Νόμιζα πως ήσουν κλεισμένη στην δική σου δύση όμως έκανα πόσο λάθος.
Σου είπα... ούτε μυστικούς ήχους από μια σπηλιά κοντά στη θάλασσα, ούτε ένα τραγούδι που μου χε τραγουδήσει ένα γέρος τραγουδιστής από άλλη χώρα. Ήμουν εγώ και σου μίλησα για μένα. Για τους δικούς μου ήχους, τα τρεμοπαιγματα των κεριών, την ακτινοβολία από τις ρίμες, την αγάπη που από χρόνια κατοικούσε στο ίδιο μέρος μια ολόκληρης ζωής.
Κάθισα στο τέλμα του τέλους, να παρατηρώ τις στιγμές... και μελαγχόλησα. Μα τότε, σήκωσες τα τρυφερά μάτια σου και μου πες "δεν τελείωσε τίποτα. τώρα αρχίζουν όλα"...
Και ήταν από τις ομορφότερες βάρδιες του χρόνου αυτού που σιγά σιγά σβήνει. Ελπίζω να μη σβήσει αυτό το φως που πίστεψα... Ακόμα ελπίζω :)
