(Life) in the mirror

Όταν κοιτάς τον καθρέπτη πλέκεται μέσα στο μυαλό σου το παρελθόν με το παρόν, το μέλλον με το όνειρο, η αμαρτωλή όψη με το τον εραστή που κάθεται δίπλα σου, οι αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων, όλη σου η ζωή... Και μόλις πάς να αγγίξεις τον καθρέπτη (όχι δε θα σας πω πως γίνεται σαν το matrix) σταματά το χέρι σου εκεί που η μάταιη αντίληψή σου αντιλαμβάνεται πως όλα αυτά ήταν και είναι ένα είδωλο. Δεν είδες τίποτα άλλο από κάτι που μοιάζει σε όλα τούτα που σε έκαναν να συγκινηθείς μπροστά στο καθρέπτη. Κάπως έτσι είναι και η ζωή μας.... Σε καθρέπτες μέσα ριζωμένη...

Ένα γράμμα σε ένα φίλο.... (μια διαφορετική φωνή πνιγμένη)

Προς: ....
Θέμα: διαβασε το όλο .......
Ημερομηνία: 11 Ιουλ 1:00 πμ

ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ...

Λοιπόν... καλοκαίρι είναι, ημέρες ξεκούρασης... Και θα σου πω τι έκανα σήμερα το βράδυ. Κατά τις 10 και 30, πήγα στη θάλασσα. Έκανα δυο , τρεις γύρες, άκουσα τους ανθρώπους, άγγιξα τον άνεμο, αγκάλιασα σφιχτά τη σιωπή (όση έχει απομείνει στον κόσμο των ανθρώπων) και ήθελα να νιώσω απλός... Τόσο απλός, όσο τα δέντρα που στέκονταν δίπλα μου, όσο τα βότσαλα που ο ίδιος πατούσα. Κάθισα κάτω.. Στην αρχή παρατήρησα τον κόσμο από πιο χαμηλά. Μου φάνηκε πιο όμορφος. Είχε μια πιο οικεία αίσθηση. Και μετά ξάπλωσα ολόκληρος στα βότσαλα αγναντεύοντας κόσμους μακρινούς, ονειρεμένους θέλησα να ταξιδέψω με κάτι που αγαπώ.. Έβγαλα το κινητό μου, συνδέθηκα και άκουσα... Άκουσα από δύο χείλη μια μελωδία. Ήταν τόσο γνωστή σε μένα, λες και ήταν γραφτή δίκη μου. Κι όμως δεν ήταν. Η φωνή ψιθύριζε... δεν ούρλιαζε, ήθελα να ακούω το κύμα να χαϊδεύει τη παραλία καθώς θα ταξίδευα:

"Daniel is travelling tonight on a plane
I can see the red tail lights heading for Spain
Oh and I can see Daniel waving goodbye
God it looks like Daniel, must be the clouds in my eyes ...

Daniel my brother you are older than me
Do you still feel the pain of the scars that won't heal
Your eyes have died but you see more than I
Daniel you're a star in the face of the sky.."

Ένιωθα πως ζω ένα όνειρο ή πως ονειρεύομαι μια άλλη ζωή... Ακόμα δεν έχω καταλάβει τη διαφορά αυτών των δυο... Και όπως άκουγα αυτά τα λόγια.. Έψαξα μέσα στα άστρα, μέσα στους κλώνους του φωτός να βρω τον daniel και το αεροπλάνο... μα πουθενά... Δεν είδα ούτε χαμόγελα, ούτε τίποτα που να κάνει να αισθανθώ αυτόν ως τον αδελφό μου... Τον είδα αλλιώς.... Αναρωτιόμουν γιατί... μα γιατί όταν εμείς οι άνθρωποι είμαστε γυμνοί και πρέπει να καλυφτούμε από πεπραγμένα δικά μας, από ηρωικές παραστάσεις η από σπουδαία επιτεύγματα, ταξιδεύουμε στο παρελθόν... Εκεί αγαπητέ Νίκο, κατάλαβα πως το όνειρο τελείωνε... Ένιωσα βαθιά τη σάρκα μου να φλέγεται σε μια κόλαση που δεν ήταν κάνεις ούτε ο daniel ούτε κανένας. Ήταν μόνη της. Τι δυστυχία.. Πήγα και εγώ λοιπόν το χρόνο πίσω έψαξα.. και σταμάτησα στο μισό τα δάκρυα από τα μάτια μου... Μόλις τελικώς συνειδητοποίησα (καθώς και το τραγούδι τελείωσε) πως ήμουν ακόμα ξαπλωμένος κάτω απ τους αστερισμούς κοίταξα το ρολόι μου (ένα από τα μοναδικά αντικείμενα στη ζωή μου που μισώ τόσο πολύ). Είδα πως ακόμα δεν έχει φτάσει 11.
Πως λίγα λεπτά με έκαναν?
Πες μου γιατί Νίκο μου.....

Της μαργαρίτας πέταλα...

Η αρχή για όλο αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από ένα τραγούδι. Αυτό το τραγούδι... Γνώριζα από παλιά ότι η μουσική αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο για μένα, όμως όσο περνά ο καιρός δημιουργείται μια πιο στενή σχέση μαζί της. Αρχίζει να γίνεται τρόπος σκέψης και επιβίωσης. Συνήθως ήθελα να πιστεύω πως ο τελειότερος τρόπος σκέψης είναι τα μαθηματικά. Όχι πως τα αγάπησα ποτέ. Απλά ήταν εμφανής η συμβατική τους ανωτερότητα στο πεδίο της έκφρασης. Όσο όμως μεγαλώνω (εντάξει δε έχω μελώσει και τόσο), αντιλαμβάνομαι πως σκέφτομαι πιο πολύ με έναν μουσικό τρόπο.

Συγνώμη, αν ξέφυγα απ το θέμα... το συνηθίζω.
Οι περισσότεροι που ακούν το τραγούδι αυτό, αναπολούν στο παρελθόν ή θαυμάζουν το παρόν, ή ακόμα το βρίσκουν ως ένα "τραγουδάκι", αδιάφορο παρασκεύασμα της βιομηχανικής παραγωγής. Για μένα δεν είναι τίποτα από όλα αυτά.

Όταν αγγίζω την έννοια της φράσης: " you will always be inside my heart", με πιάνει ένα φτερούγισμα στη καρδιά και ένας πνιγμός στο στήθος, σα να θέλω να βγάλω έναν λυγμό που δε πρέπει.. Και ίσως να μην πρέπει. Προσπαθώ, να μη πιστεύω στα "πρέπει" και τα "μη". Προσπαθώ να τραγουδήσω μαζί με αυτή τη ξανθιά, κοριτσίστικη φωνή και ακούγομαι λυγμικός.

Μα η απουσία είναι μεγάλη και ο πόνος της μοναξιάς φρικτός που σα καταδίκη γραφτή, (που θα λεγε και ο ποιητής), έρχεται μέσα στη σιωπή, εκεί που η στιγμή των δακρύων φτάνει για να μου κάνει συντροφιά, με χαστουκίζει και κραυγάζει πως δεν έχω ευκαιρία άλλη... ως εδώ... Κι εγώ κάθομαι άκλαφτος σ' αυτή τη πλαστική καρέκλα και ακούω: "Now and forever you are still the one" και επιβάλλεται να σωπαίνω... Και αντί να αισθάνομαι όλα αυτά που ένιωσαν και οι άλλοι στην ακοή του τραγουδιού, αισθάνομαι ζήλια...

Ζηλεύω σαν ένα μικρό κορίτσι όταν του παίρνουν τις κούκλες τους. Μα εγώ δεν έχω κούκλες... Τις έσβησε ο χρόνος... Δε μπορούσα να βγάλω άχνα για αυτό, ή απλώς φοβόμουν και τώρα τι; μόνος... μόνος... ζηλεύω την παρουσία μέσα στην απουσία. Και όσο κι αν είναι τόσο αισθαντικό αυτό το τραγούδι κι αν είναι τόσο όμορφος ο έρωτας, όπως περιγράφει ο Αγάθων, τόσο που να κάνει τους βασιλείς ζητιάνους, γιατί εμένα με στεναχωρεί τόσο; Μήπως είχε δίκιο η Διοτίμα...;

Θα θελα κι εγώ τώρα να είχα δύο χείλη υγρά... Και μόνο αυτό, τίποτε άλλο. Και θα θελα απ αυτά ένα φιλί. Όχι οτιδήποτε, αλλά ένα φιλί με νόημα. Μια ψευδαίσθηση αθανασίας. Μόνο αυτό... Ίσως ζητάω πολλά. Μπορεί εγώ να μην είμαι άξιος... Αυτό μπορεί αν είναι το πεπρωμένο μου.

Το μόνο που ξέρω τούτη την ώρα είναι ο στόχος. Το τέλος. Η σιωπή....

Η ιδέα της δημιουργίας

Εν αρχή ην η σκέψις. Και πριν τη σκέψιν υπήρξε το συναίσθημα, η όψη και πριν από όλα αυτά η σιωπή. Και όσο κι αν μετά από αυτή ακολούθησαν τα προηγούμενα εκείνη στο παρασκήνιο πάντα υπήρχε και θα υπάρχει, ως μέρος μιας ευρύτερης αδυνατότητας να αγγίξουμε το άπειρο... Αλλά και τι μας νοιάζει, να φτάσουμε στα άστρα σε λεπτά. Είμαστε τόσο βαθιά υλιστές (ή τουλάχιστον έτσι μας έχουν κάνει, με τη συγκατάθεσή μας), που δε μας ενδιαφέρει το συναίσθημα, μας ενδιαφέρει μόνο και μόνο να γεμίσουμε τη κοιλίτσα μας και εκτός από αυτό, όλα τα άλλα είναι κλισέ και χαζομαριτσες για παιδιά 12 χρονώ. Έμειναν μόνο στα παιδικά βιβλία οι ιστορίες για πριγκίπισσες που ερωτεύονταν, για ηρωικές θυσίες ιδανικών για ανιδιοτελή αγάπη και πόσα άλλα....
Η ιδέα λοιπόν της δημιουργίας αυτού του blog ήρθε από μια προσμονή. Αυτή η προσμονή είναι να αγαπώ σε όλη μου τη ζωή αυτές τις χαζομερίτσες των παιδιών 12 χρονώ... Θέλω να τις βιώσω στο πετσί μου, όσο πιο πολύ γίνεται και από μια παλιά συνήθεια, να τις γράφω σε λίγα χαρτιά.
Αυτά τα χαρτιά λοιπόν θα πάρουν ηλεκτρονικό χαρακτήρα και θα ξεδιπλωθούν, ευχόμενος να μη σας κουράσουν, αλλά να είναι αφετηρία σκέψης...